Zadzwonił do mnie dziś rano pan Łukasz. 

Rozmawialiśmy kilka minut. 

„Nie poznałem go”, opowiadał mi jak ich sytuacja zmieniła się od momentu gdy świat o nich usłyszał. O kontakcie z rodziną zastępczą, o tym, że w najbliższą sobotę jadą zobaczyć się z Antosiem. 🥺

O mediach, o świetnym mecenasie, który złożył wniosek do sądu, o to by Antoś najpierw był urlopowany, czyli trafił do domu swoich rodziców - pierwszy raz…

O tym, że jeszcze długa droga, ale przy tym co było kilka tygodni temu, dziś widać światło. 

Słyszałem mężczyznę, który twardo stąpa po ziemi, który nie płacze, a walczy o swoje, walczy o rodzinę. Pan Łukasz naprawdę jest w tym wszystkim wyjątkowo silny.

Młody mężczyzna nigdy nie prosił mnie o pomoc materialną, prosił tylko o wsparcie by odzyskać syna.

I mimo, że tam naprawdę się nie przelewa, to zawsze czułem skromność i pokorę dwójki młodych ludzi. 

Pan Łukasz dziś pierwszy raz zapytał się czy mogę pomóc?

Bez oczekiwań, złotych gór i niestworzonych rzeczy. 

Co potrzeba? 🙂

Panie Łukaszu.

Mamy stary piec, tzw. kozę. Jeśli przyjedzie do nas Antoś my boimy się, że to będzie poważny pretekst. Patrycja ma problemy z poruszaniem. Tylko ja mogę palić w piecu, robię to, ale zajmuje to ogrom czasu, długo się nagrzewa i trzeba cały czas doglądać. Naszą jedyną prośbą jest wymiana ogrzewania w mieszkaniu. Wyceniono je na 25-30 tys. zł. Naprawdę nie mamy takich pieniędzy. 

Likwidacja tego pie…

- Panie Łukaszu. Proszę już nic nie mówić.

Ale czy może nam pan pomóc?

Proszę już nic nie mówić. 

Pan Łukasz i pani Patrycja zrobili mi zdjęcie z piecem by pokazać, że mówią prawdę…

Ja to tu tylko zostawię.