Dziś wyjątkowe „sprawozdanie”. Raz – rozpocząłem nową terapię. Dwa – ostatni miesiąc to istny kalejdoskop mego stanu zdrowia. Trzy – dziś mam urodziny 😊

Po majowych badaniach RM i TK skrzydełka nieco opadły, optymizm przygasł, ale woli walki nie zabrakło! W ciągu tygodnia byłem na licznych konsultacjach, rozmowach zarówno bliskich jak i dalszych. Wyszło na to, że w zasadzie, to te badania niczego jasno nie wykazują, poza tym, że jak nie byłem, tak nadal nie jestem „operacyjny” (czyli nie da się skalpelem pozbyć złych komórek, co się we mnie zalęgły).

Szpital w Zgorzelcu okazał się miejscem, gdzie podjęto się  próbie dołączenia mnie do programu immunoterapii. Po badaniach mnie i molekularnych badaniach próbek z guza wszystko się zgadzało! Można zacząć terapię i już od 19 czerwca wystartowała immunoterapia z dodatkowym „wzmacniaczem” czyli chemioterapią. Znaczy się cały czas do przodu. Niezmiennie.

Przy tej chorobie (zresztą tak jak w życiu) rzadko wszystko idzie jak po „sznurku”… w między czasie dostałem tak dużego obrzęku zainfekowanej części głowy, że oko mi się zupełnie nie otwierało. Wyglądało jak bym został bardzo konkretnie obity przez bardzo zaangażowanego przeciwnika. I tak też się czułem… odkryłem nowe wymiary leków przeciwbólowych i tego, jak bardzo trzeba pilnować, aby nie dać bólowi urosnąć, tylko od razu go medykamentem po „łbie”. Jeszcze we wtorek nie widziałem nadziei na szybkie wyjście ze szpitala – obrzęk się utrzymywał, ból ustępował tylko po kroplóweczce, na oko nie widziałem, mogłem spokojnie konkurować z Rocky’m Balboa. Już usprawiedliwiłem swoją nieobecność na ślubie mych przyjaciół – ślub, który był dla mnie gigantycznym wydarzeniem (ech te przyjaźnie).

I co?! Nigdy nie mów nigdy!

W środę zrobiła się przetoka (cokolwiek to znaczy) i to co zalegało mi gdzieś przed/pod/za uchem znalazło ujście w okolicach oka – wylazło to, co wcześniej wyłaziło przez przetokę na szyi z innego miejsca. Wyszło „zło” i świat odzyskał kolorów – obrzęk zaczął się zmniejszać, oko widzieć, ból się zmniejszył, a „zło” cały czas się sączy powodując, że moja twarz zaczyna być podobna do tego Marcina, którego znacie 😊. W piątek wyrzucili mnie ze szpitala do domu, byłem nie tylko na ślubie (było pięknie i wzruszająco), ale i na piątkowym kawalerskim.

Bardzo się rozpisałem, ale ostatnie emocje znajdują ujście w różny sposób – dziś dzieląc się nimi z Wami…

Cóż mogę sobie życzyć w ten szczególny urodzinowy dzień? Zdrowia… braku bólu… pozytywnego zakończenia terapii… to wszystko słyszę od Was i przyjmuję te życzenia garściami, chłonąc jak gąbka. Przede wszystkim jednak życzę sobie i Wam takich przyjaciół, takich ludzi dobrej woli jakich mam wokół siebie, jakich spotkałem i spotykam szczególnie w ciągu tego ostatniego roku… Bądźcie!

A ja dalej do „roboty” w kierunku do stanu zwanego ZDROWIE!

PS. Zrzutka nadal działa, bo jeszcze przez czas jakiś pracować nie będę mógł, a leczenie wymaga ciągłych niemałych nakładów…

PS. I tradycyjnie już na zdjęciach skarpetki i ja. Bardziej wymownych skarpetek dostać nie mogłem, a zdjęcie jest z sobotniego pikniku ślubnego. Spójrzcie jak mi włosy urosły 😉 czas na drugie strzyżenie od czasów „nowych” włosów 😊