Moja córka żyje w ciele, które jest dla Niej więzieniem.

Każdy dzień to walka o przetrwanie.

Potrzebujemy pomocy, by dać Jej wolność, o której marzy.



Wyobraź sobie, że budzisz się każdego dnia w ciele, które nie jest Twoje. Patrzysz w lustro i widzisz obcą twarz. Mówisz, ale to nie Twój głos. Ludzie mówią do Ciebie, używając imienia, które kaleczy Twoje wnętrze jak nóż.

To nie jest metafora. To codzienność mojego dziecka.

Mam dwójkę dzieci. Jestem samotną matką. Moja młodsza córka ma 11 lat. A starsze przyszło na świat jako chłopiec-ale od zawsze wiedziało, że jest dziewczyną. I od zawsze żyje jak więzień niesprawiedliwego wyroku.

Jakby została skazana za coś, czego nigdy nie zrobiła.

Jakby świat zakleił jej usta i kazał udawać.

Jakby zamknięto Ją w ciele które boli-psychicznie i fizycznie.

A Ona tak bardzo nie chce nic wielkiego.

Nie marzy o luksusach, podróżach, sławie.

Chce tylko żyć. Normalnie. Wolno. Uczciwie.

Chce się śmiać bez strachu. Cieszyć z drobnych rzeczy, promienia słońca czy rozmowy z kimś, kto widzi w Niej to, kim naprawdę jest.

Chce w końcu móc powiedzieć: „To ja” - i poczuć ulgę, nie wstyd.

Ale wolność dla Niej ma cenę. Ogromną. Koszty hormonów, diagnostyki, terapii, operacji.

To nie są tylko liczby-to mur między Nią a życiem.

A ja?

Jestem tylko matką. Samotną.

Każdego dnia walczę o przetrwanie.

Dla Niej. Dla obu moich córek.

I już wiem, że sama tej walki nie wygram.

Dlatego dziś- choć to dla mnie bardzo trudne- proszę Cię o pomoc.

Nie dla mnie. Dla Niej.

Dla mojej córki, która siedzi za niewinność. I która każdego dnia powtarza szeptem:

„Mamo…ja po prostu chcę być sobą…”

Niech to nie będzie już tylko marzenie.

Jeśli możesz-pomóż.

Każda złotówka to kawałek klucza do Jej wolności.

Jeśli nie możesz- udostępnij.

Może ktoś, kto przeczyta, usłyszy Jej głos. Może Ty go właśnie usłyszałeś_aś.

Z wdzięcznością i sercem w dłoniach.

Mama, która chce dać swojej córce wolność, zanim będzie za późno.