28 października 2021 roku, po kilkugodzinnym nie odbieraniu telefonów od bliskich, nasza mama została znaleziona na podłodze we własnym mieszkaniu.

Rozpoznanie: Udar niedokrwienny lewej półkuli mózgu. Było za późno na wdrożenie leczenia trombolitycznego czy wykonanie trombektormii. Po 10 dniach leczenia szpitalnego, została przewieziona do ośrodka rehabilitacyjnego, w którym walczy o swoją sprawność. Mama nie mówi (afazja mieszana z przewagą ruchowej), nie chodzi, występuje u niej porażenie prawej ręki i głęboki niedowład prawej nogi. Czeka ją długa droga, w trakcie której, musi być pod stałą opieką, będzie wykonywać ćwiczenia ruchowe jak i logopedyczne. Potrzebna jest rehabilitacja ponad to, co daje NFZ ponieważ 1 godzina rehabilitacji dziennie oraz 30 minut zajęć logopedycznych to za mało. Wykupujemy dodatkowe zajęcia, zaopatrujemy ośrodek w ubrania dla mamy, artykuły higieniczne, leki. Wraz z siostrami wierzymy, że mama będzie dawać z siebie wszystko i dojdzie do siebie. Jej czas w ośrodku kończy się w lutym 2022 roku. Zrobimy wszystko, by ta rehabilitacja była kontynuowana. Na razie trudno przewidzieć czy potrzebne będzie dalsze leczenie w ośrodku czy w domu. Wiemy na pewno, że mama będzie wymagała stałej opieki i długiej rehabilitacji. Wiąże się to z kosztami, które przekraczają nasze możliwości. Już w tym momencie walczymy jak możemy o jej przyszłość oraz o to, co zostawiła, żeby mogła spokojnie kiedyś wrócić do domu.

Każdy, kto zna naszą mamę nie przeczyta tego wszystkiego obojętnie. Codzienność bez niej jest bardzo trudna. Zawsze myśli bardziej o innych tak mało chcąc dla siebie. Lubi opiekować się starszymi osobami z własnej nieprzymuszonej chęci niesienia pomocy ponieważ jest osobą przyjazną, towarzyską i empatyczną. Bardzo chcemy, żeby (Honorata a dla niektórych Małgosia ❤️) była zdrowa i nadal zarażała wszystkich swoim uśmiechem. 

Największe efekty rehabilitacji osiąga się w pierwszych miesiącach dlatego WALCZYMY!

Córki <3