Patrzac na Jasia, moglibyście pomyśleć, że nie ma zagrożenia jego życia, przecież dziecko jest takie ładne i pięknie uśmiecha się... Wygląda na zdrowe, radosne, jakby nic do szczęścia nie było mu potrzebne... dlaczego potrzebna mu ta zbiórka❓

Widzimy tylko tyle, ile chcemy widzieć...

Noszony 9 miesięcy pod sercem, częstował kopniakami i przypominał o sobie. W końcu nastąpił ten dzień i był z nami. Mała maruda z charakterkiem. Miesiąc, dwa spokojnego życia. I tak, z dnia na dzień jeden napad, drugi, piąty, piętnasty. Sprintem do szpitala. I czekanie. Dzień, dwa, trzy. Tydzień. Bez poprawy. I tylko jedno. Lęk o tą małą istotkę, która stała się nagle całym światem, a wszystkie dotychczasowe bolączki przestały mieć jakiekolwiek znaczenie... Leczenie, badania i bezradne rozkładanie rąk. Nie ma poprawy, nie da się zrobić. Pół roku walki. Łez, bezsilności, braku nadziei.

Minęły 4 lata. Jednak cuda zdarzają się. Jaś żyje. Funkcjonuje, nieśmiało wychodzi "ze swojego świata". Pokonuje niektóre swoje bariery. Walczy. Walczy bardziej, niż my sami. To on daje nam siłę, by codziennie wstać i nie poddawać się. By powtarzać dzień w dzień maraton. Rehabilitacje, walka... Nie dla mnie, a dla Jasia, by zaznał życia podobnego do innych dzieci. Choć odrobiny normalności.

Niektórzy mówią, że to tylko rehabilitacja. Spróbujcie poczuć i we własnych wyobrażeniach przejść taki jeden dzień. Dzień, w którym walka jest codziennością... ciężką drogą. Drogą miłości.

Czytasz to, jesteś tu, właśnie teraz, bo wierzysz w Jasia.