3-letnia Lusia chce być z babcią - na pomoc prawną

Ta historia jest prawdziwa, chociaż wciąż nie mieści mi się w głowie, że to wszystko prawda i że zakładam tę zbiórkę. Ale muszę prosić o pomoc, bo bez wsparcia prawnika nie uratuję mojej wnuczki.

Chciałabym zapewnić swojej wnuczce dobre życie. Niestety, jestem "tylko" babcią i obecnie nie mam praw do opieki nad wnuczką. Proszę, przeczytaj naszą historię i wesprzyj moją walkę o przyszłość Lusi. Bez wsparcia dobrych ludzi nigdy nie będzie mnie stać na pomoc prawną.

Lusia jest moją wnuczką, ma obecnie 3 latka. Lusia na początku swojego życia przeszła operację serca. Mimo słabego zdrowia, jest dzieckiem delikatnym i wrażliwym. Rozwija się prawidłowo, ale często płacze, bo jej rodzinna sytuacja jest bardzo dziwna, a higiena daleka od choćby dostatecznej. Mama Lusi potrafi jej (i o niej) powiedzieć, że jej nie chce. A jednocześnie, gdy ja, jako babcia, podejmuję działania, by przejąć opiekę prawną nad wnuczką, moja córka ucieka z domu, zabierając dziecko w nieznanym kierunku. Taka sytuacja jest zresztą właśnie teraz, gdy desperacko poszukuję swojej wnuczki, nie mogąc doczekać się skutecznego wsparcia ze strony organów państwa.

Pragnę objąć moją wnuczkę pieczą zastępczą. Czy Państwo Polskie mi to umożliwi?

To, co za chwilę przeczytasz, to fragment mojego podania do MOPS, gdzie opisałam szczegółowo sytuację, w której znajduje się dziecko. Wniosłam w tym piśmie o zabezpieczenie pieczy zastępczej nad dzieckiem.

Lusia, moja wnuczka, jest zaniedbywana przez rodziców. Od czerwca 2024 roku do września 2024 roku dziecko mieszkało głównie ze mną.

Stópki Lusi po kilku godzinach pod opieką jej matki:

Choroba i zagrożenie życia dziecka

W styczniu 2025 roku Lusia zachorowało na grypę. Ojciec dziecka był z nią u lekarza, ale nie sprawując nad nią opieki nie mógł nic powiedzieć o chorobach swojej córki, ani o wadzie serca. Matka dziecka w tym samym czasie czekała w aucie. To ja przez telefon rozmawiałam z lekarką. Po przesłaniu rodzicom informacji, że dziecko ma grypę, urwał się z nimi kontakt. Okazało się, że jeździli z dzieckiem po znajomych w odwiedzinach, a dziecko miało 40 stopni gorączki.

Obawiam się, że wnuczka może zostać wywieziona przez swoich rodziców w miejsce nieznane, kiedy dowie się o moich próbach zabezpieczenia opieki nad nią.

Co mogę, jako babcia?

Napisałam już pisma do MOPS, do Sądu Rejonowego, byłam wielokrotnie na policji. Dzwoniłam na Telefon Zaufania, gdzie udzielono mi bardzo przydatnych rad, z których skorzystałam i działam dla dobra dziecka. Chcę zabezpieczyć opiekę nad Lusią, chcę jej dać bezpieczny, ciepły dom, w którym dziecko będzie mogło prawidłowo się rozwijać, w zdrowym środowisku. Lusia ma dopiero trzy lata, ale już bardzo wiele rozumie z tego, co dzieje się wokół niej. Już teraz widzę, że dziecko często jest smutne, nie chce iść do mamy, woli zostać ze mną. Boi się wrzasków, obawia awantur. Wie, że w moim domu znajdzie bezpieczną przestrzeń i przy mnie nie stanie się jej krzywda. Wiem, że będę odpowiednią osobą do wychowania Lusi. Mam nieco ponad 50 lat, to wciąż jeszcze dużo czasu, by wychować małego człowieka. Jednak, by zawalczyć o Lusię, potrzebuję pieniędzy na prawnika - wierzę, że z odpowiednią pomocą jestem w stanie uratować moją wnuczkę. Czy pomożesz mi w tej najważniejszej walce w życiu moim i mojej wnuczki, Lusi?

Proszę, wesprzyj zbiórkę dowolną kwotą i podaj dalej link. Mam nadzieję, że mój dramatyczny apel dotrze też do osób decyzyjnych, które pomogą mi zwalczyć urzędniczy beton i niechęć ze strony organów porządkowych.