Jedyną nadzieją dla Kasi pozostaje terapia poznawczo-behawioralna, pobyt w prywatnym szpitalu i wizyty u polecanych psychoterapeutów.

Katarzyna zawsze miała dobre serce, jest pomocna i wyrozumiała. Kocha muzykę i grę na pianinie.

Kasia jest naszym ósmym dzieckiem w rodzinie. W czasach pandemii zaczęła mieć oznaki zaburzeń obsesyjnych – kompulsywnych i uczucie niepokoju.

Kiedy wraz z rodziną zdecydowaliśmy się przeprowadzić do Polski na stałe, Kasia stanęła przed dodatkowymi trudnościami, problemami z zadomowieniem się w nowym kraju, stresem związanym z przeprowadzką, barierą kulturową, jezykową i zmianą otoczenia. Na szczęście Katarzyna jest lingwistą i szybko opanowuje wszelkie języki, ale stres znacznie pogorszył jej samopoczucie psychiczne, co później wpłynęło na jej chorobę. Kasia miała ciężkie doświadczenie w szkole i pracy, niezwykle trudno było jej przyzwyczaić się w gronie rówieśników i otoczeniu. Często spotykała się z niezrozumieniem, odrzuceniem, samotnością i trudniej jej było sobie z tym poradzić niż większości. Trudności związane z zmianą kraju dodatkowo pogorszyły stan naszej córki. Pogorszyła się frekwencja w szkole, a za jakiś czas Kasia już nie była w stanie uczestniczyć w zajęciach. Po przerwie, Katarzyna regularnie wspierana przez rodziców, starała się znaleźć pracę, aby rozwijać się a także dorobić na własne potrzeby, jednak sytuacja z każdym dniem się pogarszała.

W pewnym momencie zaczęła często i obficie myć ręce, jakby nie mogła zmyć z nich brudu. Efekt ten stawał się coraz silniejszy. Wkrótce przestała wierzyć w swoje czyny. Wyniki ekspertyzy ze szpitala: liczne opory przed wykonaniem najprostszych czynności dnia codziennego (najprostsze czynności mogą trwać nawet 5-8 godzin), problem z odwróceniem głowy, wykonaniem ruchu, założeniem obuwia, a także przed czynnościami fizjologicznymi, utrzymywanie higieny wymaga wsparcie. Brak kontroli nad własnym ciałem, nie umiała otworzyć drzwi w łazience, zgasić / zapalić światła, budziła się rano twierdząc, że nie potrafi otworzyć oczy, we wszystkich czynności pomaga matka. Objawy derealizacji i depersonalizacji. Myśli i czynności natrętne, mieszane. Potrafi nie wstawać z łóżka przez kilka dni, nie jest w stanie samodzielnie jeść ani pić. Wykonuje te same czynności ogromną liczbę razy, a także ma straty pamięci. Kasia potrzebuje nie tylko pomocy w zaspokajaniu swoich potrzeb, ale także subtelnej, wyłącznie pozytywnej uwagi emocjonalnej, dlatego rodzice i bliscy muszą spędzać z nią czas od wczesnego ranka do późnej nocy.

Lekarze stawią diagnozę „zaburzenia obsesyjno – kompulsyjne". Prywatne wizyty do psychiatrów nie dają efektu, ponieważ leki przepisane nie są skuteczne, co uniemożliwia dalsze leczenie u psychoterapeuty. Brak psychoterapeuty spowodowało, że lekarze zalecili przyjmowanie większej liczby tabletek, przez co u Kasi pojawiły się ataki epilepsji.

Nigdy nie szukaliśmy pomocy na portalach charytatywnych, ale sytuacja jest na tyle trudna i krytyczna, że ​​jesteśmy zmuszeni szukać jakiejkolwiek pomocy.

Cała rodzina i najbliżsi będą serdecznie wdzięczni za każdą pomoc i każdą złotówkę! Mamy nadzieję i wierzymy, że uda się finansowo wesprzeć Katarzynę i pomóс Kasi wrócić do zdrowia.

Serdecznie dziękujemy.