Mamy dom, by dać go innym. Serce, by kochać i ręce, by przytulać tych, których nie ma dzisiaj kto przytulić.

Od dwóch lat wraz z mężem i dwoma córkami stanowimy rodzinę zastępczą dla dzieci, które potrzebują domu, ciepła i miłości. Przygoda zaczęła się od trzech dziewczynek, które były z nami przez rok. Wszyscy razem odkryliśmy, że nasze serca zabiły mocniej do tych małych istotek, które potrzebowały naszej miłości, troski i uwagi. Szybko stały się częścią naszej rodziny, dawały wielką motywację do dalszego działania. Od tej pory idea rodzicielstwa zastępczego stała się dla nas nową codziennością. Proste jest teraz nasze zadanie- dawanie i tylko dawanie. Każdego dnia przekonujemy się coraz bardziej, że jeśli cokolwiek warto na tym świecie to KOCHAĆ. W tej przygodzie codzienność nie znosi pustki i przyszedł czas, gdy do naszego domu zawitał Jaś i wtedy było naprawdę gwarno…

Codzienność z czwórką dzieci to mnóstwo radości, dużo wyzwań i wiele chwil, które umacniały nas w przekonaniu, że naprawdę warto robić to, co robimy. Kolejny kurs kwalifikacyjny do funkcji rodziny zawodowej to kolejne zadanie, które przed nami. Dom okazał się za mały, by pomieścić dzieci, które go potrzebowały. Są ręce, jest serce, potrzeba by dom poszerzył swoje podwoje, tak by dzieci, które z różnych powodów nie mogą mieszkać w domu rodzinnym, nie czuły się niczyje. By miały swoje miejsce na ziemi. Od momentu gdy przekraczają próg naszego domu kochamy je jakby były z nami od zawsze.

Dzięki temu, że nasze serca są gotowe do przyjęcia dzieci na ten moment zyskaliśmy już dużo. Przestrzeń domu jest już „zbudowana” tj. wypełniona miłością. Potrzeba jedynie dodatkowego wkładu, by powiększyć go fizycznie.