Zawsze starałam się radzić sobie sama.

Nie było łatwo, ale z czasem nauczyłam się niezależności – czasem z wyboru, czasem z konieczności. Utrzymuję się sama, pracuję, ogarniam życie najlepiej, jak potrafię. Czasami bywa ciężko, ale nigdy nie chciałam, żeby było to widoczne.

Nigdy nie byłam dobra w proszeniu o pomoc. Wolałam zacisnąć zęby i iść dalej. Może właśnie dlatego ta zbiórka jest dla mnie czymś więcej niż tylko prośbą o pieniądze. To coś, co długo w sobie nosiłam, ale w końcu postanowiłam wypowiedzieć głośno:

Potrzebuję auta.

Nie dlatego, że chcę luksusu.

Nie dlatego, że wszyscy mają, to ja też.

Tylko dlatego, że codzienne życie bez samochodu, kiedy jesteś zdana wyłącznie na siebie, jest zwyczajnie trudne.

Nie jeżdżę autobusami – nie dlatego, że nie chcę, ale dlatego, że ich zwyczajnie nie mam w zasięgu. Wszystkie sprawy, zakupy, praca, lekarze, odwiedziny – wymagają logistyki, kombinowania, proszenia. A ja po prostu marzę, żeby móc wsiąść i pojechać. Sama. Spokojnie. Bez ciągłego zastanawiania się „jak to ogarnąć”.

Długo zastanawiałam się, czy wypada z taką zbiórką wyjść. Ale to moje urodziny. I jeśli miałabym czegoś sobie naprawdę życzyć – to właśnie tego.

Nie prezentów, nie bukietów, nie życzeń w komentarzach.

Tylko realnej pomocy w czymś, co da mi niezależność, spokój i nowe możliwości.

Jeśli masz ochotę dorzucić symboliczną cegiełkę – dziękuję Ci z całego serca.

A jeśli nie możesz – to też dziękuję, że przeczytałaś/eś tę historię.

Bo to nie tylko zbiórka.

To mój krok w stronę marzenia, które bardzo długo odkładałam na później.