Witam.

Mam 22 lata, nowotwór przysadki mózgowej (gruczolaka) i obecnie mój stan zdrowia nie pozwala na żadną działalność zarobkową. Mieszkam w małej miejscowości pod Wrocławiem- dojeżdżam tam do lekarzy: neurologa, ortopedy, kardiologa, endokrynologa... Moja paleta chorób jest szeroka. Od tachykardii, przez kłopoty z tarczycą (efekt gruczolaka) aż po wspomnianego guza. O astmie, zespole jelita drażliwego czy depresji nie warto wspominać.

Siódmego października mam ,,spotkanie z neurochirurgiem", który orzeknie, czy mój guz jest operacyjny czy nie. Jeżeli jest nieoperacyjny, to jestem właściwie skazany na wegetację. Obecnie jestem zbyt niestabilny zdrowotnie by pracować (guz uciska na nerwy wzrokowe, a przynajmniej takie są efekty, gdyż czasem widzę normalnie, czasem nie widzę nic), szybko się męczę, a długie pozostawanie w jednej, wymuszonej pozycji sprawia ból. Nie wspominam tu o dusznościach czy innych dolegliwościach, w tym takich ciekawostkach jak coś na kształt nerwicy.

Coś o mnie... Ukończyłem liceum w trybie zaocznym, wcześniej stan zdrowia i brak empatii rówieśników wykopały mnie z dwóch techników (po 1 roku każde, geodezja i hotelarstwo, oba robione na rozkaz), choć ostatnie miesiące liceum były pasmem cierpień (migreny, bóle innego typu).

Uwielbiam góry, las i ogniska blask. Kto nie zaznał choć raz piękna ognia i braterstwa harcerskiego lub inszego w terenie, może mnie nie zrozumieć w tej kwestii.

Byłem bowiem aktywnym harcerzem, zabrakło mi kondycji by kontynuować przygodę w zielonym mundurze na ścieżce instruktora... Obecnie jestem w stanie spoczynku, tak to nazwijmy. Druhowie wciąż mogą na mnie liczyć na miarę moich sił. Marzę, by pewnego dnia, gdy już pozbędę się gruczolaka, przyszyć patkę-lilijkę instruktorską w kolorze czerwonym do mojego munduru (po drodze pozostałe też). Przez 12 lat służby szlifowałem się, by osiągnąć pewien poziom, pewną formę. Wypracowałem w sobie cechy, które pomagają mi przetrwać.

Jeżeli mogę, to piszę. Dużo i chętnie. Opowiadania, fanfiki, nowelki, kontynuuję książkę we własnym uniwersum, może kiedyś nawet ją wydam?

Nie lubię być sam. Mimo "pancerza emocjonalnego", jestem obecnie jak dziecko zagubione samo we mgle. Boję się być sam.

A teraz dowiedziałem się, że być może będę samotny przez całe życie. Guz nie pozwoli mi założyć rodziny (powód chemiczny).

Oto i moja sytuacja.

Utrzymuję się z renty socjalnej ZUS, którą jednak w większości pochłania leczenie i żywność, ojciec jest również rencistą po wypadku (plus zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa),a matka... Cóż, nie wspiera mnie wcale. Robi wrażenie, jakby nie chciała mnie znać. Bo nie jestem idealny.

Bo nie jestem zdrowy.

Rozumiem, że nie jestem małym dzieckiem albo zwierzątkiem potrzebującym pomocy, i mój apel utonie, ale proszę, pozwólcie mi spełnić marzenia.

By to zrobić, muszę przetrwać.

Jeszcze budzisz się ze słoną łezką w oku\nI wyruszyć chcesz z plecakiem gdzieś na szlak,

Jeszcze łudzisz się nadzieją, że nie koniecŻe tam wrócisz, że "Biesczadzki koncert" trwa.Tyle ścieżek na pamięć wydeptanych\nTyle ognisk wypalonych aż po brzask\nA wspomnienia spać nie dają i po głowie się tułają\nTyle lat, a jednak ciągle żal

PRECYZYJNY CEL ZBIÓRKI:

Zakup leków, żywności i ewentualnie drobne wsparcie kwoty renty z ZUS celem przetrwania finansowego.