Angelika we wrześniu 2009 roku miała 14 lat, kiedy uległa ciężkiemu wypadkowi komunikacyjnemu, w wyniku którego ¾ jej mózgu przestało pracować, a ciało zostało dotkliwie uszkodzone. Od tamtej pory, życie moje oraz całej mojej rodziny legło w gruzach. Córka nie mówi, nie chodzi, nie siedzi i nie potrafi normalnie funkcjonować, cierpi na padaczkę, a jej zdolności manualne w obu rękach prawie całkiem zanikły. Na początku była poddawana rehabilitacji oraz była regularnie odwiedzana przez logopedę, który z nią pracował. Jej stan trochę się poprawił, córka więcej poruszała kończynami, obracała się na boki, zaczęła przyjmować pokarm doustnie (wcześniej była karmiona przez rurkę), a nawet potrafiła wymawiać kilka słów. Jednakże, rehabilitacja się skończyła, wizyty logopedy również i zabrakło już pieniędzy na dalsze leczenie.

Pod koniec lipca 2022 roku, stan Angeliki pogorszył się, przestała obracać się na boki, mniej się uśmiecha, a jej prawa strona ciała zaczęła przysparzać jej problemów - od pasa w dół zaczęła odczuwać silny ból, a jej prawa ręka również wykazuje większe problemy manualne niż wcześniej. Wystąpiły u niej ponowne kłopoty z przełykaniem, dlatego musimy wrócić do karmienia jej za pomocą rurki. Jako jej matka, jestem zrozpaczona i martwię się, że coś podziało się z jej układem nerwowym, córka zaczęła się cofać, a cały jej progres, nad którym pracowała tyle lat powoli zanika.

Terminy do lekarzy są bardzo długie, a rehabilitacja droga, dlatego z całego serca prosiłabym o choćby najmniejszą dotację, w celu uratowania mojej najdroższej córki póki jest jeszcze wcześnie. Siedzę tu teraz z sercem pełnym rozpaczy i nadziei, że znajdą się ludzie, którzy zlitują się nad losem młodej Angeliki, przed którą jest jeszcze cała przyszłość i która zasługuje na lepsze życie.

Wszystkim serdecznie dziękuję za okazane wsparcie.