Moim marzeniem zawsze było wydanie książki:). W zeszłym roku obroniłam pracę doktorską pt.: „Obraz rozszerzony jako wyraz współczesnego doświadczenia sztuki”. Chciałabym ją wydać w formie ksiązki, jednak po otrzymaniu akceptacji ze strony wydawnictwa okazuje się, że sama muszę znaleźć brakujące środki. Mimo, iż praca jest dysertacją naukową, czyta się ją, jak napisał w swej recenzji prof. Piotr Zawojski „z satysfakcją poznawczą”. Rozprawa jest spotkaniem sztuki i filozofii.  Pisząc, przyjęłam kategorię „stawania się” (za Deleuze’m i Barthes’em) jako wskazówkę, która prowadziła moją refleksję – zależało mi, by również czytelnik zaznał owej satysfakcji odkrywania.

W rozprawie opisuję, jak zmieniło się nasze współczesne doświadczenie sztuki, opieram się zarówno na antycypacjach dawnych filozofów, jak i na współczesnych teoriach oraz przykładach prac artystycznych. Uzasadniam, że aktualny modus obrazu kształtuje się w związku ze zmieniającymi się sposobami doświadczania sztuki i ujmowania podmiotu jako bytu relacyjnego, nomadycznego; proponuję wprowadzenie pojęcia obrazu rozszerzonego Expanded image dla określenia współczesnego obrazu.

Poniżej fragmenty recenzji (dr hab. Moniki Murawskiej oraz prof. Piotra Zawojskiego).

Z recenzji dr hab. Moniki Murawskiej :

„Wprowadzenie pojęcia Expanded Image oceniam jako cenne i odkrywcze, podobnie jak próbę odpowiedzi na pytanie o status ontologiczny współczesnych obrazów. Poruszone w pracy problemy są wyjątkowo aktualne, a dobór opisanych działań artystycznych jest nie tylko trafny, ale wyjątkowo bogaty i intrygujący, świadcząc o znakomitej znajomości współczesnego pola kultury wizualnej. Warto podkreślić, że omawiane przykłady prac stają się ilustracją dla konkretnych teorii, trafnie pokazując ich możliwe zastosowanie w praktykach artystycznych”.

„Za wartościowe badawczo uznaję także powiązanie obrazu z cielesnością i wszystkimi zmysłami, którymi dysponuje, a także ważną w tym kontekście próbę przekroczenia, za Merleau-Pontym, opozycji między refleksją a tym, co zmysłowe (…). Szczególnie ważne jest też moim zdaniem podkreślenie znaczenia przestrzeni w rozważaniach nad obrazem i jej uprzywilejowana pozycja”.

„Expanded Image, co Doktorantka podkreśla, wywodzi się z kategorii Expanded Cinema, i okazuje się, powtórzę, znakomitym narzędziem pojęciowym, które może stać się przydatne w badaniu i analizowaniu działań artystycznych tout court, a tym samym kultury wizualnej. I mam nadzieję, że się nim stanie”.

Z recenzji prof. Piotra Zawojskiego:

„Recenzowana praca doktorska, a także jej Autorka, to nie tak częsty przypadek, który w pewnym sensie wykracza poza standardy życia akademickiego i artystycznego. (…) sylwetkę Doktorantki ukształtowały te dwie aktywności : artystyczna i naukowa (…) I w jednym, i w drugim Pani Sieradzka-Kubacka jest aktywna i twórcza, być może zresztą ten dychotomiczny podział jest w istocie sztuczny, bowiem te różne sfery działania są dwiema stronami konsekwentnego podążania wybraną drogą przez artystkę, która uznała, że sztuka i nauka, szczególnie obecnie, to dwa ściśle ze sobą zazębiające się obszary aktywności poznawczej, w związku z czym ich formalne i instytucjonalne rozdzielanie nie musi być zawsze i wszędzie realizowane”.

„Wykracza ona poza standardy akademickiego, mocno sformalizowanego pisania „dysertacyjnego”, ale oferuje w zamian interesującą próbę splecenia w jedność własnych doświadczeń artystycznych (optyka zdecydowanie subiektywistyczna) z porządkiem (zobiektywizowanej) narracji opierającej się na regułach wywodu naukowego”.

Poniżej fragment streszczenia (można je przeczytać w całości na mojej stronie https://www.annasieradzka.art/theory-expanded-image):

„W toku analiz prowadzonych w trybach myślenia przekraczającego dualistyczne podziały (nowy materializm, fenomenologia, strukturalizm, postmodernizm) eksponuję otwarty, asamblażowy, sieciowy i paradoksalny charakter współczesnego obrazu. Sieciowość i paradoks potraktowane jako konstytutywne cechy obrazu wskazują na jego wydarzeniowy i performatywny charakter ujawniając nie tyle jego sposób bycia, co stawania się. Wskazuję w konkretnych analizach, że to właśnie hybrydyczność, a nie transdyscyplinarność, jest właściwością zarówno aktualnej rzeczywistości, jak i sztuki; ona także ma decydujący wpływ na aktualny charakter samego obrazu. Hybrydyczność uwydatnia sieciowy charakter obrazu pozwalając na ujęcie go jako sfery przenikania się rozmaitych poziomów, systemów czy kodów, m.in. różnych poziomów rzeczywistości (wirtualnej, poszerzonej i aktualnej), współistnienia materialności z niematerialnością, nauki ze sztuką, mediów tradycyjnych z „nowymi”. Stosowany dotychczas podział na obraz malarski i cyfrowy czy obraz tradycyjny i współczesny w kontekście przeprowadzonych analiz ukazuje się w nowym świetle – obraz rozszerzony unika dychotomicznych podziałów i wyraźnie zdefiniowanych granic. Posiada otwarty charakter pozwalający na włączanie wciąż nowych elementów. Obraz rozszerzony, "Expanded Image", nieustannie się staje. W wyniku przeprowadzonych badań proponuję wprowadzenie do dyskursu sztuki najnowszej pojęcia obrazu rozszerzonego, "Expanded Image"".