Moja 25-letnia córka Cecylia, jest niechodzącą dziewczynką z mózgowym porażeniem dziecięcym, wodogłowiem, padaczką oraz znacznie opóźnionym rozwojem intelektualnym, emocjonalnym i społecznym. Porusza się na wózku wyłącznie przy pomocy opiekuna. Nie komunikuje swoich potrzeb: fizycznych, psychicznych ani fizjologicznych. Jest skazana na dwudziestoczterogodzinną asystę drugiej osoby. Z końcem czerwca br. zakończyła proces edukacji. Od tej chwili będzie już wyłącznie w domu. Jej ograniczenia łączą się ściśle z moimi: – jestem osobą niewidzącą. Funkcjonowanie poza domem wymaga więc pomocy osób trzecich. Od kilkunastu lat jestem wdową. Dwaj starsi synowie układają sobie swoje dorosłe życie, pomagając nam kiedy tylko mogą i w zakresie, w jakim mogą. Jednak codzienność, to my we dwie.

Cecylia potrzebuje nieustannej rehabilitacji, dużej ilości środków higienicznych a także sprzętu rehabilitacyjnego umożliwiającego jej codzienne funkcjonowanie. Przede wszystkim podnośnik w łazience wymaga natychmiastowej naprawy, a wózek toaletowy trzeba pilnie wymienić. To tylko dwa przykłady na bieżąco.

Cecylia ma tak dużą spastykę kończyn, że bardzo i często niszczy wózek na którym siedzi. Musi w domu być conajmniej jeden podobny aby miała gdzie siedzieć podczas naprawy zepsutego.

Ośmielam się więc prosić o materialną pomoc – w takim zakresie, w jakim jest to możliwe.

Z wdzięcznością

Ewa Błoch-Dziedzic – mama Cecylki