Dnia 11.10 rozgrywaliśmy derbowy mecz 2 ligi mężczyzn Lublinianka KUL Basketball vs Start Lublin. Było to spotkanie, na które byłem nadzwyczaj zmotywowany, mało kto na nas stawiał, a my całą drużyną chcieliśmy pokazać na co nas stać. Wszystko było dobrze do momentu drugiej kwarty, kiedy to minąłem swojego obrońcę z zamiarem zakończenia akcji spod kosza… niestety przy ostatnim kroku prawe kolano samowolnie uciekło mi do środka, upadając usłyszałem tylko strzał we wspomnianym wcześniej kolanie. Leżąc na podłodze nie mogłem się opanować… krzyczałem, jęczałem pot lał się ze mnie litrami. W tamtym momencie nie miałem pojęcia co się stało, modliłem się tylko, by nie było to nic poważnego. Kiedy pani z opieki medycznej zrobiła mi popularną ‚szufladę’ i powiedziała, że najprawdopodobniej jest to zerwanie ACL, nie dochodziło to do mnie. Wierzyłem, że wszystko będzie dobrze. Ból z minuty na minutę się zwiększał, a żadne leki przeciwbólowe nie pomagały. Kiedy dojechałem do szpitala zostałem przebadany przez specjalistę, który bez rezonansu stwierdził, że moje kolano jest w tragicznym stanie… moja twarz zalała się łzami jak nigdy wcześniej. Świat obrócił mi się do góry nogami. Nie mogłem się uspokoić, miałem łuskę gipsową założona od uda do samej kostki, przez co nie byłem w stanie ruszyć się w żadnym kierunku. Następne dni to oczekiwanie na operację, codziennie ogromny ból, nieprzespane noce oraz co najgorsze - bycie zależnym od innych nawet w kwestii skorzystania z toalety. Po dokładnych badania została wydana następująca diagnoza: Całkowite uszkodzenie więzadła krzyżowego przedniego. Całkowite uszkodzenie więzadła pobocznego piszczelowego.

Wielomiejscowe uszkodzenie łąkotki bocznej: radialne i przytorebkowe trzonu oraz całkowite uszkodzenie korzenia tylniego. Po bardzo skomplikowanej operacji która trwała blisko 5 godzin, czeka mnie długi i bardzo kosztowny okres rehabilitacji (9-12 mies). Będzie to ciężka droga lecz wierzę, że z Waszą pomocą uda mi się zebrać fundusze na rehabilitację pod okiem najlepszych fizjoterapeutów. Podsumowując koszykówka jest całym moim życiem i nie wyobrażam sobie zakończenia przygody z tym sportem. Dlatego teraz najważniejszy jest dla mnie proces rehabilitacji, który pozwoli mi wrócić na parkiet.