Głos najciężej pracujących.

„Zeszłam do piekła” to książka, która nie bierze jeńców. Nie prosi o zgodę na mówienie prawdy i nie kłania się żadnym wygładzonym formom ani oczekiwaniom literackim. To brutalna, bolesna i piekielnie szczera relacja z miejsca, gdzie człowieczeństwo jest luksusem, a każda próba zachowania siebie kończy się krwawą walką o przetrwanie. 

Ta książka to polski „Dziennik z Gułagu” XXI wieku, tylko zamiast łagru mamy magazyn pod Warszawą, zamiast strażników – kierowników zmiany, a zamiast kar cielesnych – psychiczne niszczenie przez normy, grafiki, manipulacje i korporacyjny bełkot. 

Autorka, z ironicznym pazurem i duszą kronikarza, oprowadza nas po ciemnych zakamarkach świata pracy fizycznej, który na co dzień ignorujemy, choć korzystamy z jego owoców: paczek, palet, logistyki. A wszystko to podane nie w tonie ofiary, lecz z godnością i śmiechem. To nie tylko książka o pracy. To książka o społecznej przemocy, klasowym milczeniu i systemowym poniżeniu, które staje się normą tak długo, jak długo nie ma kto o nim mówić. Aż pojawia się głos. 

I ten głos jest wściekły, zmęczony, ale cholernie prawdziwy. 

Literacko? To brutalna mieszanka reportażu, osobistego eseju i prozy społeczeństwa zmarginalizowanego, ale bez natrętnych ambicji filozoficznych.  

Ta książka to nie „ładna historia”. To świadectwo i ostrzeżenie. 

Jeśli boisz się prawdy o tym, jak działa świat pracy – nie czytaj. 

Ale jeśli chcesz zrozumieć, dlaczego tylu ludzi gaśnie w oczach, zanim dobije do emerytury – musisz.