Cześć,

chce auto żeby robić brum brum

• bardziej zrytmizowany niż wiersz sylabiczny
• jednakowa liczba sylab w wersie
• jednakowa liczba sylab akcentowanych w wersie i ich stałe miejsca
• toniczny – Występuje w nim jednakowa liczba akcentów w każdym wersie, równocześnie ich rozkład nie jest stały. Na przykład w Księdze ubogich J. Kasprowicza, w strofie: „Umiłowanie ty moje! (dwa zestroje akcentowe)/ Kształty nieomal dziecięce! (trzy zestroje akcentowe)/ Skroń dotąd nie pomarszczona (trzy zestroje akcentowe)/ Białe, wąziutkie ręce” (trzy zestroje akcentowe). Dzięki regularnemu układowi zestrojów akcentowych w poszczególnych wersach wybija się rytm, tempo muzyczne strofy. Poeci, którzy stosowali wiersz toniczny, to m.in. W. Broniewski, J. Tuwim, K. Iłłakowiczówna, T. Gajcy.
• wolny (intonacyjny, zdaniowy);
• rym tworzą powtarzające się wersy
• długość wersów nie jest jednakowa
• intonacja wierszowa zamiast składniowej (stąd często stosowana przerzutnia)
• fazy intonacyjne pokrywają się ze składniowymi
• często rezygnacja z podziału na strofy (wiersze wolne często są wierszami stychicznymi)
• nie jest też wymogiem stosowanie rymów (stąd też są to najczęściej wiersze bezrymowe)
• poezja współczesna wykorzystuje najczęściej wiersz wolny
• nieregularny – utwór rytmicznie rozmaity; najważniejszą cechą kompozycji jest jej nieregularność, stosowana w celu zaskoczenia odbiorcy
• graficzny – słowa bądź wersy tworzą ilustrację związaną z ruchem w sztuce arte prowera; wiersz tworzy: krzyż, słowo, ilustrację, myśl
• poezja konkretna – Apollinaire (francuski poeta) nazwał swoje wiersze poezją ko