CEL - wyjazd do Kijowa. Tam zamierzam wesprzeć zaprzyjaźnioną rodzinę i wykonać serię zdjęć obecnego Kijowa.

Wykonane zdjęcia będą materiałem służącym do założenia kolejnej zrzutki, w której będziemy zbierali już na konkretną potrzebną pomoc, którą wskaże nam rodzina Iriny.

Cześć,

Przez 6 miesięcy mieszkały u nas dwie wyjątkowe osoby - Irina i Irinka. Tak, dobrze czytacie. Dwie Iriny. Mama i jej15-letnia córka. Przyjechały do nas niedługo po wybuchu wojny. Pierwszy raz zobaczyliśmy je stojące w progu naszego mieszkania, dziękujące za gościnę i gorliwie zapewniające, że za kilka dni pojadą dalej. Włochy, pojadą do Włoch, spróbują! Mają tam chyba jakichś przyjaciół, spróbują!

Po kilku dniach zostały z nami na pół roku i bardzo zgrabnie wkomponowały się w naszą rodzinę.

Żegnaliśmy się z nimi dwukrotnie. Przy okazji pierwszego powrotu do Kijowa wytrzymały miesiąc, okazało się za wcześnie. Wróciły. I dobrze, bo człowiek szybko się przywiązuje...

Za drugim razem wyjechały już na stałe. Od roku Mama i Córka, wraz z dziadkami, ciocią, wujkiem i bratem żyją sobie "spokojnie" w Kijowie. 

O tyle spokojnie, o ile można przyzwyczaić się do życia w ciągłym napięciu. 

O tyle spokojnie, o ile można nauczyć się mechanicznie reagować na alarmy przeciwlotnicze. 

O tyle spokojnie, o ile można pogodzić się z tym, że tak naprawdę nie wiesz, jak długo Twój dom będzie Twoim domem. I czy w ogóle... będzie.

Mama Irina jest bardzo silną kobietą. Ile razy pytam, jak sobie dają radę, tyle razy słyszę, że "wsjo haraszo". Córka chodzi do szkoły przez miesiąc, potem miesiąc zdalnie. Czasem jakieś alarmy, owszem, widziały rakietę, ale nic im się nie stało. Piwnice ciemne i ciasne, ale jak trzeba, to wszyscy się spokojnie mieszczą. Ceny poszły w górę, lekarstw brakuje, czasem też prądu no i z pracą ciężej, ale poza tym - wsjo haraszo.

Czy kiedykolwiek poprosiła o pomoc?

Nie.

_____

Nazywam się Daniel Antoniewicz, ale dla wielu po prostu - Czacza. Zawodowo jestem aktorem, który ostatnie lata spędził pomiędzy Warszawą a Krakowem; pomiędzy Teatrem Żydowskim a Teatrem STU. Obecnie zrezygnowałem z etatu, żeby szukać nowych przestrzeni dla mojego aktorskiego - ale nie tylko - rozwoju. Prywatnie cieszę się życiem na warszawskich Bielanach, wraz z Żoną, psem, kotem i pięcioma świnkami morskimi (było siedem, aleśmy oddali...). A jeszcze do całkiem niedawna z dwiema nowymi przyjaciółkami, które już poznaliście. Trochę.

Trzy miesiące temu kupiłem swój pierwszy aparat. Po śmierci prawie nieznanego mi Ojca, który był fotografikiem, dopuściłem do siebie tę myśl, że i mnie zawsze jakiś obszar fotografii pociągał. Zabawa kadrem, poszukiwanie innej perspektywy, podziwianie zatrzymanego na chwilę przez obiektyw świata i możliwość wstudiowania się bez pośpiechu w jego piękno. Jednak gdy podpisywałem ratalną umowę, nie sądziłem, że trzy miesiące później tak mi odbije.

Są takie sytuacje w życiu, kiedy wiesz, że możesz spróbować pomóc, że jest to w Twoim zasięgu i że to naprawdę ważne. Nie masz pojęcia, czy to się uda, nigdy wcześniej tego nie robiłeś. Ale wewnętrzny głos nie daje Ci spokoju. Chodzi bowiem o coś więcej niż o jakieś zainteresowania, pasję czy marzenie. Trudno ująć to w słowach, to po prostu siedzi gdzieś głęboko w człowieku i nie pozwala siedzieć pod ciepłym kocykiem.

Nie zamierzam na dzień dzisiejszy brać do ręki karabinu. Ale jestem gotów na obiektyw i wyjazd do Kijowa, aby spotkać tych, których pokochałem, którzy pokochali nas i którzy potrzebują pomocy. Łatwo zapomnieć o wojnie, która trwa już tyle czasu. Łatwo się znieczulić. Zasłonić roletę i nie patrzeć. To jednak nie zmieni krajobrazu za oknem. 

Dzisiaj pragnę poprosić Was o niewielką, symboliczną - ale dla mnie znaczącą pomoc. Wyliczyłem, że wystarczy ok.1000zł, aby kupić bilety do Kijowa i z powrotem, i przez kilka dni utrzymać się na miejscu. Z własnych środków zaopatrzę się w dodatkowe filtry na obiektyw, karty pamięci oraz akumulatory. Tak naprawdę niczego więcej nie trzeba. Sprzęt jest prosty (Sony alpha ILCE-6400 z prostym obiektywem 16-50, f/3.5-5.6), ale skoro stare analogi robiły poruszające zdjęcia, to bezlusterkowiec ze średniej półki też da radę. Jedynie moje oko może zawieźć ;)

Będę wdzięczny za każdy drobny gest, od udostępnienia, przez like, aż po każdą złotówkę. Dla wyższych form wsparcia przewiduję dodatkową formę wdzięczności wyrażoną poniżej, w nagrodach.

Co jeśli nie zbiorę kwoty? Dołożę i pojadę.

Co jeśli kwota przekroczy oczekiwaną? Dołożę do sprzętu, żeby wykonać robotę jeszcze lepiej.

Bardzo dziękuję. I proszę o wsparcie, przyda się.