Cześć! Oto nasza krótka historia:

Jedzie pociąg przez kraj. Ludzie co stacje do niego wsiadają i wysiadają. Jedni jadą na gapę, inni zamawiają bilet z dużym wyprzedzeniem, co niektórzy robią raban pozostawiając niesmak innym podróżującym, a inni jeszcze tylko sobie są, czekając na swoją stację żeby wysiąść. Jak w naszym życiu. W moim i mojej mamy. Ludzie przychodzili i odchodzili, ale my zawsze we dwie, często same. Przeszłyśmy przez tych ludzi, przeszłyśmy przez te śmierdzące stacje czy nierówne tory.

Życie niecudownie obdarowało nas pewnymi wrodzonymi chorobami, które towarzyszą nam na co dzień, ale poradziłyśmy sobie z nimi. Kto się spodziewał jeszcze czegoś? Dosłownie znikąd. Takiego przejazdu, że nie wiemy czy pojedziemy dalej.

W październiku 2022 moja mama została babcią, w grudniu dowiedziała się że ma raka. W marcu 2023 że to nowotwór złośliwy prawego jajnika z przerzutami na otrzewną z szansą na 2 miesiące życia. Wtedy to zdała egzaminy w szkole z wynikiem bardzo dobrym, podwyższając swoje kwalifikacje. I na co to było? Nie może już wrócić do pracy i pozostaje bez środków do życia. Otrzymała tylko papier 100% niepełnosprawności.

Mamy koniec czerwca 2023, moja mama jest po trzeciej chemii. Mieszkamy daleko od siebie, praktycznie non stop rozmawiamy przez telefon. Nie możemy doczekać się swoich wzajemnych odwiedzin. Podczas wspólnych chwil śmiejemy się, że przecież gang łysych zawsze da radę ;) Ale poza żartami rozmawiamy również o śmierci i pogrzebie osoby żyjącej, która jest moją mamą. Mówię Ci, nie polecam.

Czego potrzebuję? Wiadomo, że wsparcia. Wsparcia głównie na życie, na utrzymanie, na leki przeciwbólowe, jeśli wystarczy to również na nasze podróże do siebie. Nie wiemy ile nam czasu zostało, dni, tygodni czy rok? Wg lekarzy, czas już minął. Dla nas każda chwila razem jest na wagę złota.

Taka kwota pomoże nam w życiu i leczeniu przez następne 7 miesięcy.