Witaj świecie iluzji. Światło księżyca świeci najmocniej na tych, którzy mają najwięcej do ukrycia, dlatego świeci na bohaterów "Księżycowej Karawany", bo każdy z nich coś ukrywa. Klara i Kamil - wydają się przykładną parą, są ze sobą 3 lata i może tak zostanie tak na całe życie, ale...tak naprawdę źle się dzieje między nimi. Postanawiają obydwoje jechać na imprezę w góry do znajomych w nadziei, że chwila luzu coś jest w stanie zmienić, jednak względny spokój burzy telefon od dawnego przyjaciela Kamila - Wiktora, który przesiedział 2 lata w zakładzie psychiatrycznym po tym jak jego dziewczyna zmarła w wypadku samochodowym, informuje on Kamila, że również wybiera się w góry do przyjaciół. Kamil boi się spotkania, bo to on kierował tej nocy kiedy zmarła dziewczyna Wiktora...

Para rusza w drogę i w najmniej oczekiwanym momencie, w trakcie postoju ich auto znika. Kamil pogrąża się w czarnych myślach, a Klara usiłuje nawiązać z chłopakiem szczery dialog. Co z tego wyniknie? Kto ukradł auto i kto jest w to zamieszany? Tego dowiecie się gdy ta historia wyjęta wprost z thrillera lat osiemdziesiątych w końcu powstanie.

Jest to też historia o potędze myśli, radzeniu sobie z traumą, oraz o braku komunikacji, który kończy się dla związku narastającą katastrofą.

Stylistycznie, film to brudna opowieść w stylu 80'sowego pulpu i kina przybliżonego do thrillera klasy B, jak np. "Autostopowicz" z 1986 roku, ale z niepokojem i tematyką problemów związkowych zaczerpniętą prosto z "Opętania" Andrzeja Żuławskiego.

ZACHĘCAM DO WSPIERANIA