Spłonęły nasze marzenia.

1 grudnia przed godziną 6 rano wraz z Mężem Zbigniewem obudziliśmy się z powodu szczekania psa, którego kilka lat temu przygarnęliśmy. Budził nas zazwyczaj gdy chciał wyjść na dwór. Tym razem obudził nas bo wyczuł dym, dzięki temu uratował nam życie... Gdy wyszliśmy na korytarz zobaczyliśmy, że połowa domu stoi w ogniu. Próbowaliśmy go gasić jednak było już za późno. Ogień bardzo szybko się rozprzestrzeniał. Musieliśmy uciekać tak jak staliśmy - w pantoflach i szlafrokach. Doszczętnie spłonęła kuchnia, łazienka, przedpokój i pokój a wraz z nimi meble, wszystkie sprzęty gospodarstwa domowego, ubrania wierzchnie, buty, telefony, okulary, leki... Dom nie nadawał się do remontu, musiał zostać rozebrany. Przyczyną pożaru było najprawdopodobniej spięcie elektryczne w starej lodówce.

Dom na Dębianach remontowaliśmy stopniowo od kilkudziesięciu lat, poświęcaliśmy na to nasze oszczędności, czas w trakcie urlopów i weekendów. Wszystko po to, by na emeryturze móc w nim zamieszkać. Wymiana dachu, drzwi i okien, wybudowanie łazienki, ocieplenie, tynki, centralne ogrzewanie, płytki, malowanie. W listopadzie położyliśmy panele w ostatnim pokoju i to był koniec remontu. Do domu wprowadziliśmy się ponad 2 lata temu. To było spełnienie naszych marzeń. Niestety teraz znów możemy tylko marzyć... Marzyć, że jeszcze kiedyś zamieszkamy na Dębianach, bo to tutaj czujemy się "jak w domu", to jest nasze miejsce na ziemi.

Będziemy bardzo wdzięczni za każdą pomoc udzieloną na odbudowę naszego domu.

Bardzo dziękujemy za pomoc wszystkim mieszkańcom Dębian - przyjaciół poznaje się w biedzie!

Dziękujemy również za wsparcie ze strony Burmistrza, Urzędu Gminy, oraz Pracowników Referatu Gospodarki Komunalnej, dzięki którym gruzy domu zostały bezpłatnie uprzątnięte.