Dyskopatia odcinka lędźwiowego kręgosłupa. Dyskopatia. Trudno mi zapamiętać tę nazwę, chyba podświadomie nie chcę. To postępujący niedowład kończyn, który w przypadku suczki wkraczającej dopiero w dorosłe psie życie brzmi jak koszmar. Diagnoza, której naprawdę nie chciałam usłyszeć.

Lulu w maju skończyła 1 rok i 4 miesiące. Jest wyjątkowa. Obcowanie z nią to najpiękniejsze doświadczenie w moim życiu. Mimo drobnych rozmiarów (waży 3 kg) jest rezolutna i uparta, urodzona przywódczyni, która na czele armii niziołków mogłaby podbijać dzielnicowe kontynenty. Wołam na nią Ciekawski Jaś, jak ten z bajki (Lulu ma w sumie ponad 20 przezwisk), bo ciekawi ją wszystko i chce zajrzeć wszędzie, szczególnie tam, gdzie nie można. Chyba brak mi talentu (a raczej konsekwencji) w uczeniu jej nowych rzeczy, dlatego tak doceniam jej inteligencję, którą mogłaby zawstydzić niejednego absolwenta psiego Harvardu. Mogłabym rozpisywać się o niej jeszcze długo... Codziennie powtarzam jej, że jest urocza i że bardzo ją kocham. I codziennie podglądam jak śpi, co chyba nigdy mi się nie znudzi.

I ze względu na tę kruszynę, pojawiłam się tutaj. Leki póki co nie pomagają, a ja rozpadam się patrząc, jak cierpi i nie może wstać, bo danego dnia przeszłyśmy o kilka kroków za dużo. Dyskopatia to nie wyrok, ja wiem. Ale żeby mogła być sprawna i po prostu cieszyć się życiem, potrzebna jest nie tylko moja troska (a zrobiłabym dla niej wszystko) ale i fizjoterapia oraz leczenie. Jeśli jej stan mimo tego się nie poprawi, czeka nas tomografia i w ostateczności operacja, która będzie nie tylko dużym kosztem finansowym, ale i psychicznym dla mnie. 

Nie wiem, co jeszcze mogę napisać... Dbajcie o siebie i o swoich kochanych pupili. Ich obecność i bezinteresowna miłość to naprawdę najlepsze, co może nam się w życiu przytrafić.