Na badanie serduszka i leczenie przysadki.

Imbir

Jestem tym, który ma humorki i muszę zawsze walczyć o swoje miejsce w stadzie. Lubię też tuptać po wszystkim, co akurat niesfornie gdzieś leży w zasięgu moich stópek. Lubię kraść różne rzeczy. Jak coś mi nie pasuje, to piszczę. Piiii!

Szpinak

Jestem tym poważnym, który zawsze musi rozdzielać pozostałych. Po co oni w ogóle się biją? Lubię sobie pochodzić po wybiegu i schodzić w miejsca, w które mi zakazują. Jestem bardzo uparty i będę wracał w to samo miejsce kilkanaście razy!

Wafelek

Jestem tym, który ma wieczne ADHD. Jeśli właśnie nie biję się z braćmi, to biegam w koło, jak po kawie. Lubię wszystkich iskać i się bić. A jeśli mi się nudzi, to biegam z góry na dół i odwrotnie. Jak byłem mały, to się bałem braci, ale obiecałem sobie, że jak dorosnę, to im pokażę!

Cześć! Dzisiaj My potrzebujemy Waszej pomocy. Nasze stado liczy trzech chłopaków: Wafelka, Szpinaka oraz Imbira. Dotychczas byli zdrowi, weseli i żarłoczni (to ostatnie się nie zmieniło, uwierzcie). Po przyjeździe do mojego rodzinnego miasta żeby zaopiekować się moją mamą po operacji kręgosłupa wszystko się posypało u chłopaków zdrowotnie: Wafelek- Aktualnie leczony jest na zapalenie płuc,

Szpinak- Leczymy na zapalenie uszka, ale decyzją Pani doktor będziemy włączać kabergolinę.

Imbir- W sobotę wieczorem się zakrztusił, po 40 minutach pierwszej pomocy (winda oraz odsysanie) nie było poprawy więc osoba z grupy która zaopiekowała się na ten wieczór moimi szczurami zdecydowała o szybkim przewiezieniu Imbira do kliniki 24h. W klinice stan był taki sam, lekarz zadecydował podanie "głupiego jasia" i próbę zobaczenia co siedzi w gardle, niestety po zaryzykowaniu narkozą iniekcyjną okazało się, że nic nie widać i po konsultacji ze mną malec został w szpitaliku do rana w klatce tlenowej pod okiem weterynarza który obiecał go windować gdyby coś się stało. O 12 po odbiorze szczura okazało się, że w gardle nic nie znaleźli, ale po badaniach pod okiem gryzoniowego weterynarza konieczne jest wykonanie echa serca i ewentualne leki. Sam pobyt w szpitaliku, badania, oraz nieudolne próby pomocy po nocnej akcji zjadly mi wszystkie szczurze oszczędności jakie miałam na ten okres czasu.

W was jest jedyna nadzieja, nie mogę liczyć na wsparcie rodziny ze względu na to, że to "tylko" szczury i śmieszne jest jeżdżenie z nimi taksówkami i w ogóle do lekarzy, a po znajomych i tak jestem już zapożyczona na wieki.

Liczymy na was! :)