Cześć!

Cześć. Nie kontaktowałam się z Wami ani ja, ani mama, bo wszystko szło dobrze. Do niedawna.

Najpierw pojawiły się rany na boczku - było podejrzenie jakiegoś nowotworu, ale okazało się, że to jednak zapalenie tkanki tłuszczowej pod skórą. Mama i tata się bardzo cieszyli, chociaż jak dla mnie martwica nie brzmi wcale fajnie. Mówią, że wygląda to coraz lepiej - ja tam nie wiem, nic nie widzę 😛

Ale ostatnio coś się dziwnie czułam. Nie poznawałam mamy i dziwnie mi się patrzyło, a do tego nieprzyjemnie drgały mi uszy i grzbiet. Pani doktor powiedziała, że to neuro. Ja tam nie wiem co to znaczy, ale mama mówi, że to najcięższa odmiana FIP. Trzeba ją leczyć maksymalną dawką i - o zgrozo - zostały jeszcze wcale nie 4, jak mi obiecywali, ale 8 tygodni zastrzyków! A teraz w ogóle dają mi po dwa dziennie 🙁 A byłam taka grzeczna, tak ładnie jadłam i się bawiłam.

Od mamy: Niestety wirus przekroczył barierę krew-mózg. Oznacza to dla nas jedno - zwiększenie dawki leku do maksymalnej 12mg/kg kota. Niunia na szczęście ma apetyt, ale oznacza to też, że waży już nie 3,3 kg, a 4 kg.

Lekiem stosowanym przez nas do tej pory, o stężeniu 15mg, dziennie musimy podawać 3,4 ml w zastrzyku - na tak już pokłute i delikatne ciałko Ginny nie da się tego podać w jednej dawce, więc codziennie dostaje dwa zastrzyki w dwa boczki. Przejście wirusa do mózgu oznacza też, że musimy wydłużyć leczenie o kolejny dodatkowy miesiąc, więc przed nami nie 4 a 8 tygodni leczenia naszej biednej Koteczki.

Żeby nie było aż tak ciężko, chcemy robić jeden zastrzyk dziennie lekiem o stężeniu 20mg, wtedy będzie to jedynie (!) 2,4 ml. Jednak większe stężenie to większa cena. Za zamówienie na kolejnych 8 tygodni za lek zapłaciliśmy jeszcze więcej niż poprzednio, co zmieniło nasze wydatki związane z chorobą na dwa razy większe.

A to nie wszystko. Zapalenie tkanki tłuszczowej (panniculitis) - paskudne rany z martwicą w centrum. Na całe szczęście leczy się to maścią z antybiotykiem, a koteczka nie czuje bólu z tym związanego.

Ona nie wie, że jest teraz dużo bardziej chora. Nie rozumie czemu kłujemy ją teraz dwa razy. A jest taka dzielna, wcale się na nas nie gniewa za te wszystkie okropności i wizyty u weterynarza.

Koszty są ogromne, jak możecie łatwo policzyć. 16 tysięcy wydane. Jesteśmy zadłużeni. Ale nie osądzajcie nas, to jest nasze dziecko. To była jedyna opcja. Żadne 'uśpijcie ją' nie wchodzi w grę. Jednym zależy na podróżach, innym na dzieciach - nasze zwierzęta to jedyne dzieci jakie mamy i będziemy o nie walczyć do samego końca.

Pomóżcie nam!