Witajcie. Ciężko zacząć cokolwiek pisać bo jako rodzic czuje, że zawiodłam. Zawiodłam moje dzieci a teraz nie jestem w stanie pomóc mojej córce.Dlatego proszę o pomoc.

Urodziłam w 27tc blizniaki. Synka Victora i córke Victorię. Moja ciąża nie była usłana różami, nie mogłam się cieszyć jak inne mamy bo cały czas czułam ból. Mimo to, dzieci rozwijały się prawidłowo. Niestety nastał ten tragiczny dzień. 21 sierpnia 2020 zaczęła się akcja porodowa. Dzieci od początku były w bardzo złym i niestabilnym stanie. Mimo to,Victor radził sobie troszeczkę lepiej.. Aż nie nastał 6 dzień ich życia.. Wtedy stan syna pogorszył się. Udało się dojechać do niego i narzeczony mógł pierwszy raz zobaczyć swoje dzieci.. O 1:10 pomimo ciężkiej walki Victor po niecałych 7dniach przegrał. Ledwo zdążyliśmy się z nim pożegnać. Przez chory system - mój partner widział swojego syna DWA RAZY. Gdy umieral oraz w dniu pogrzebu.

Życie pokazało nam, że to jeszcze nie koniec. Stan Victorii był tak ciężki, że czekaliśmy z pogrzebem syna tydzień by nie musieć tego koszmaru przechodzić drugi raz.. W 8 dobie życia u Victorii doszło do niedrożność spowodowanej niewydaleniem smółki oraz performacja żołądka. Jej ciśnienie było tak niskie, że musiała dostawać reanimacyjna dawki leku a i tak było bardzo źle.. Wtedy poraz pierwszy powiedziałam mojemu malutkiemu lwiątku, że jeśli nie daje rady to naprawdę zrozumiemy. Ze jeśli ma siłę to niech walczy.. Jeśli nie ma.. To naprawdę zrozumiemy.. Pożegnaliśmy się z nią i poszliśmy do najbliższego hotelu czekać na telefon by wrazie czego biec do niej by być przy niej gdy to się będzie dziać.. Ale Victoria na drugi dzień udowodniła nam, że tak łatwo się nie da 🖤 Powoli wychodziliśmy na prostą - oczywiście nie bez problemów bo Vici zaraziła się gronkowcem a w prezencie otrzymała jeszcze paskudne bakterie odporne na antybiotyki. Na początu października zostalismy wpisani z OIOMU i mała wróciła do szpitala gdzie się urodziła. Niestety okazało się, że ma retinopatie i jest pilnie potrzebny zabieg. 8 października wyruszyliśmy do Poznania by tam się spotkać z Vici, córka została zbadana i zakwalifikowana do zabiegu. Mieliśmy być tylko na weekend.. Następnego dnia przed operacja przyszliśmy do córki by życzyć jej powodzenia. Żegnalam się z maleństwem gdy wszedł lekarz do sali ze słowami, że operacji córki nie będzie bo jej stan jest krytyczny.. Owszem była zaintubowna ale przecież miała iść na zabieg.. Okazało się, że córka faktycznie jest w stanie krytycznym. Doszło do wstrząsu septycznego, jej wyniki krwii były tak tragiczne, że Kierownik oddziału powiedział, że NIGDY nie widział kogoś z takimi wynikami.. Ze byli pewni, że to błąd. Byli pewni, że córka odejdzie w ciągu godziny.. Również wyniki CRP tak bardzo i tak szybko jej wzrosły, że lekarze jej dawali maksymalnie 5-6h.. Nie były to słowa, które chcieliśmy usłyszeć w dniu urodzin narzeczonego.. Ale tak właśnie było, 10 października nastąpiło coś co na zawsze zmieniło nasze życie.. Mimo, że dzień wcześniej zapewniali nas lekarze, że nie dojdzie do żadnego krwawienia bo to już 7tż to jak na ironię... Ogromne krwawienie.. 2/3 głowy zalane krwią. Wtedy po raz drugi powiedziałam Victorii, że nie będziemy źli.. Ze naprawdę zrozumiemy jeśli odpuści.. Co więcej chcieliśmy tego.. Victoria tak bardzo cierpiała, była w tak tragicznym stanie.. Z dnia na dzień, z telefonu na telefon słyszeliśmy tylko, że stan córki się pogarsza. Krwawienie nie ustępuje, toczenie krwii nie pomaga, sepsa postępuje.. Były już prowadzone rozmowy o leczeniu paliatywnym. To był najgorszy okres w moim życiu. Ten strach, ten ból, ta złość. Miałam ochotę stracić przytomność by chociaz na chwilę nie myśleć o tym w jakim tragicznym stanie jest moja mała córeczka..

Po paru dniach Victoria pokazała nam, że nie bez powodu nazywa się właśnie VICTORIA. Jej stan się polepszył na tyle, że przeszła zabieg i mogła wrócić do Bydgoszczy. Tam powoli dochodziła do siebie oczywiście nie bez przygód ale już takiej wagi.

Przez to wszystko po jakimś czasie stan płuc Victorii pogorszył sie na tyle, że znowu był potrzebny tlen. Zaczęliśmy już działania w kierunku tlenoterapii w domu jednak obyło się bez respiratora.

Groził nam broviac z powodu nieprzybierania na wadze i wymiotów.

Mielismy wyjść do domu z ileostomia a mamy calutki przewód pokarmowy.

Pisząc to, jesteśmy właśnie po pierwszej rehabilitacji. Victoria leży na mnie i nadrabiamy stracony czas gdy nie mogłam jej dotykac w szpitalu - bo dziecko śpi.

Oddycha sama, nie ma żadnych rurek i wkłuc, został nam tylko pulsoksymetr wypożyczony z hospicjum ktore otoczyło nas opieką.

Brakuje nam tylko dwóch "rzeczy" - mojego synka oraz prawej półkuli mózg córki.Wiem, że nikt ani nic mi ich nie zwróci dlatego jedyne co mogę to błagać Was o pomoc. Muszę zrobić wszystko by Victoria była jak najbardziej sprawna..

Przepraszam, za jakiekolwiek błędy. Nie było łatwo napisać ten tekst.. Niestety przez wszystkie pobyty w hotelach, wynajmowanie lokum do spania oraz opłacanie naszego miejsca zamieszkania i codzienne dojazdy do szpitala bardzo naruszyły nasz budżet. 😔

Jeśli potrzeba-mogę przesłać dokumentację medyczna oraz będę starać się o zweryfikowanie zrzutki.

Victor u góry, Victoria niżej. Victoria po operacji ratującej życie. Victoria w Poznaniu, miała prawdopodobnie sparaliżowana jedną stronę ciała 😔Po powrocie z Poznania. Pierwsze samodzielne oddechy :) NASZE PIERWSZE WSPÓLNE ŚWIĘTA 🖤co prawda w szpitalu ale zawsze :)