Asia jest moją koleżanką ze szkolnej ławki.

Mieszka w Sulęcinku (gmina Krzykosy).

Zapewne mieszkańcy kojarzą, jak pokonuje Ona drogę na wózku inwalidzkim lub o kulach.

Od 23 lat choruje na stwardnienie rozsiane SM. Chorobę tę zdiagnozowano u niej kiedy miała zaledwie 22 lata.

Była wtedy na czwartym roku studiów Akademii Rolniczej na wydziale ochrony środowiska. Świat pełen wyzwań i marzeń stał przed nią otworem. Jednak diagnoza choroby zabrzmiała jak wyrok. Przekreśliła właściwie wszystkie jej plany na normalne funkcjonowanie. Praca w zawodzie czy też założenie własnej rodziny stały się złudnymi marzeniami. 

Świat nie lubi ludzi schorowanych.

Studia wprawdzie ukończyła ale jej stan zdrowia nie pozwolił na podjęcie pracy w zawodzie, ponieważ głównym objawem choroby jest niedowład kończyn dolnych i problemy z poruszaniem się. Asia mieszka z rodzicami, którzy już są w starszym wieku i również potrzebują opieki innych osób. Ona sama wymaga pomocy, porusza się przy pomocy kul. 

 Jej mama ma 77 lat, choruje na cukrzycę i prawie już przestała chodzić,  tata ma 80 lat i walczy z chorobą nowotworową nie wstając z łóżka.

Codziennie czynności domowe jak sprzątanie, pranie czy zakupy są dla nich barierą nie do pokonania.

Stwardnienie rozsiane jest to choroba, na którą nie ma lekarstwa a jedynie ciągła rehabilitacja pomaga w miarę normalnie żyć. Wtedy choroba tak szybko nie postępuje. Niestety rehabilitacja dla chorych na SM nie jest tania i kosztuje około 5 tysięcy złotych miesięcznie. Do tego dochodzą koszty dojazdu na rehabilitację. Jej sytuacja finansowa nie pozwala zapłacić za nią, gdyż otrzymuję Ona tylko niską rentę socjalną i wynagrodzenie za pracę w bibliotece na 1/3 wymiaru. 

Asia marzy by wyjechać we wrześniu na obóz rehabilitacyjny. Pomóżmy jej spełnić to marzenie. 

Tak więc zwracam się z gorącą prośbą do wszystkich ludzi o otwartym sercu o pomoc finansową dla Asi. 

Jej marzenia o pracy, własnej rodzinie, takie zwyczajne, niezauważalne dla nas, zostały jej już dawno temu zabrane. Spełnijmy razem chociaż te, dzięki którym Asi będzie się żyło troszeczkę lepiej. 

Dobro powraca

Bardzo dziękuję

Agnieszka Witczak