Nie sądziłam, że kiedykolwiek znajdę się w takim miejscu. Mieszkając w Holandii, chciałam dobrze – pomogłam znajomym, wierząc, że robię coś właściwego. Oddałam, co mogłam, zaufałam, jak się ufa bliskim ludziom. Dziś wiem, że popełniłam błąd… i bardzo za niego płacę. Dosłownie.

Zamiast wdzięczności – zostałam sama z długami i stresem, który zżera mnie codziennie. Każdego dnia walczę. Szukam pracy, łapię się czegokolwiek, a to, co uda się zarobić, od razu idzie na spłatę. Ale to za mało. To jak gaszenie pożaru kubkiem wody.

Mam momenty, kiedy naprawdę nie wiem, jak dalej żyć. Czuję się bezradna, zmęczona i przytłoczona. I tak bardzo mi wstyd… Wstyd, że pozwoliłam sobie na tę naiwność. Wstyd, że teraz muszę prosić. Ale już nie daję rady dźwigać tego sama.

Dlatego błagam – jeśli możesz pomóc, nawet najmniejszą kwotą, będzie to dla mnie ogromna ulga.

Każdy grosz, każda złotówka to dla mnie coś więcej niż pieniądz – to znak, że nie jestem z tym wszystkim sama.

Z całego serca dziękuję za każde wsparcie, dobre słowo i po prostu ludzkie zrozumienie. 💛