Mam na imię Kalafiorek i chyba...właśnie umieram...

Nie wiem, ile mam lat. Wiem tylko, że z każdym dniem było coraz trudniej.

Błąkałem się samotnie, z krwawiącymi ranami i pustką w oczach. Ludzie mijali mnie, odwracali wzrok. Może bali się mojego wyglądu? Może myśleli, że już nic się nie da zrobić?

A ja tak bardzo chciałem żyć!

Moje ciało to mapa cierpienia.

Każda blizna, każda rana to ślad po walce – nie o terytorium, nie o dominację…

O okruch jedzenia. O kilka godzin życia więcej.

Nie pamiętam już, kiedy przestałem czuć nadzieję.

Mam ogromną dziurę w głowie. Dosłownie. Rana tak głęboka, że widać przez nią kość.

Lekarze mówią: „głęboka erozja z uszkodzeniem tkanki podskórnej, mięśni i kości czołowej z penetracją do mózgowia”. To może być rana. A może nowotwór. Dowiemy się po badaniu histopatologicznym.

Mój stan jest zły.

Do tego mam FIV – koci odpowiednik HIV. Mój organizm jest wycieńczony, odporność praktycznie nie istnieje.

Ale wiecie co?

Kiedyś nikt nie chciał mnie dotknąć.

A teraz ktoś pochylił się nade mną.

Zabrał mnie z ulicy.

Spojrzał z troską.

Powiedział: „Jeszcze spróbujemy, Kalafiorek. Jeszcze nie czas.”

Dostałem cień szansy...

Ale sam jej nie udźwignę.

Pierwsze badania i leki kosztowały już blisko 1000 złotych.

A to dopiero początek – przed nami diagnostyka, zabiegi, możliwe operacje, leczenie, miesiące rekonwalescencji.

Nie wiem, czy wygram.

Ale obiecuję, że spróbuję.

Jeśli tylko pomożesz!

Proszę Cię – w moim imieniu i w imieniu wszystkich zapomnianych, niewidzialnych kotów, które codziennie umierają w ciszy – nie odwracaj wzroku.

Wspomóż moje leczenie. Wpłać tyle, ile możesz.

Dla Ciebie to może kilka złotych.

Dla mnie – życie.

Kalafiorek

(który wciąż wierzy, że ktoś jeszcze potrafi pokochać go bezwarunkowo)