10 maja 2021 roku - właśnie wtedy nasze życie wywróciło się do góry nogami. Pamiętam jak dziś, krzyk mamy kilka minut po godzinie 4, który postawił nas na nogi: „Kinga dzwoń po pogotowie, coś dzieje się z tatą“. Mój tata, Franciszek (lat 53) tego dnia doznał rozległego udaru niedokrwiennego lewej półkuli mózgu, który wtórnie się ukrwotocznił. Po przyjeździe pogotowia ratunkowego wszyscy byliśmy w szoku i każdy z nas wierzył, że wszystko się cofnie i za klika dni tata wróci do domu. Niestety, tak się nie stało. Rozmowa z lekarzem - jedna z najcięższych i najbardziej bolesnych w moim życiu, który oznajmił, że jeśli stan pacjenta nie poprawi się w ciągu 24 godzin, będziemy mogli wejść na oddział aby pożegnać się z tatą... po tej rozmowie zostałam bez słowa, tego nie da się opisać.. nagle coś we mnie pękło, płacz, szok, niedowierzanie, to przecież niemożliwe! Niestety najgorsze było przede mną, a była to rozmowa z mamą i bratem. Nie potrafiłam im o tym powiedzieć, gdy się odważyłam to czułam jak tymi słowami wbijam im nóż prosto w srece. Modlitwa i wiara w to, że cuda się zdarzają - tylko to nam zostało. Brak odwiedzin z powodu pandemii, dopiero wszystko utrudnił. Wtedy, kiedy tata nas najbardziej potrzebuje my nie możemy przy nim być. Codzienne telefony do lekarzy, to jedyne co mogliśmy zrobić. Podczas tych rozmów słyszeliśmy to, że trzeba czekać i mamy przygotować się na najgorsze. Tata przebywał na oddziale udarowym 10 dni. Kiedy już myśleliśmy, że gorzej być nie może, najgorsze dopiero się zaczęło. Dnia 20 maja tata trafia na Oddział Anestezjologii i Intensywnej Terapii z rozpoznaniem: oprócz wspomnianego krwotoku mózgowego do półkul, niedowładu połowicznego prawostronnego oraz afazji mieszanej, dochodzi wstrząs septyczny, hipernatremia, ostra niewydolność nerek, ostra niewydolność oddechowa oraz niewydolność serca. Jedynym ratunkiem dla taty jest wprowadzenie go w śpiączkę farmakologiczną, która trwała 2 tygodnie. Podczas pobytu taty na OIT dowiadujemy się ze prawa kończyna dolna jest całkowicie wykrzepiona. Groziło to amputacją całej nogi. Pobyt na intensywnej terapii to nieustanna walka o życie. To walkę wygrał tata! Wydarzył się cud. W nodze wytworzyło się krążenie oboczne. Po wybudzeniu ze śpiączki po kilku dniach tata odzyskał świadomość, następnie stopniowo wracała sprawność lewostronna, niestety prawa strona głęboki paraliż. Po specjalistycznych konsultacjach zdecydowano o wykonaniu zabiegu tracheostomii, natomiast kilka dni później wykonano przezskórne endoskopowe wytworzenie przetoki żołądkowej (PEG). Pobyt na Oddziale Intensywnej Terapii trwał ponad 40 dni. W celu kontynuacji leczenia i dalszej rehabilitacji, tata został przekazany do Oddziału Neurologii. Przebywał tam do 3 sierpnia 2021 roku. Łączny pobyt w szpitalu i nieustanna walka o życie trwały 3 miesiące. Nadszedł kolejny etap w naszym życiu, znów walka, tym razem walka o jak najlepszą sprawność taty. Rehabilitacje są bardzo kosztowne. 30-dniowy turnus w ośrodku rehabilitacji neurologicznej w Krakowie to koszt bliski 30 tysięcy złotych. Koszty rehabilitacji są ponad nasze możliwości finansowe. Mówi się, że marzenia są po to aby je spełniać. Moim największym marzeniem jest to, aby tata stanął na nogi i jeszcze nie raz ruszył wraz z mamą w podróż na swoim motocyklu. Głęboko wierzę, że to marzenie się spełni, lecz do tego potrzebna jest Wasza pomoc. Obiecałam sobie, że zrobię dla niego wszystko, bo wiem, że tata zrobił by dla nas to samo! Będę walczyć o jego powrót do sprawności. Dlatego Kochani, proszę Was o pomoc i wsparcie w tej długiej i kosztownej walce. Każda złotówka to krok do sprawności. Z góry dziękujemy wszystkim ludziom dobrego serca za pomoc o lepsze życie dla taty, Franka!