Mam na imię Sandra, mam 18 lat a od 8 moim życiem rządzi anoreksja. 

Moje życie to powolne umieranie. Znikam, wypadają mi włosy, rzęsy a na ciele widać każdą kość. Nie mam już nad tym zupełnie kontroli i nie mam siły by żyć.

Wiem, że potrzebuję leczenia, wiem że jeśli go nie podejmę to anoreksja mnie w końcu zabije. Choroba odebrała mi wszystko, był czas kiedy nie mogłam chodzić z braku sił, mdlałam po kilka razy w tygodniu .

W styczniu tego roku trafiłam do szpitala gdzie lekarzom udało się mnie uratować.

Unormowano w miarę możliwości moje parametry, niestety leczenie anoreksji nie może skończyć się na tym etapie. Choroba zabrała mi radość z życia, moje plany i marzenia, odizolowała od bliskich...

Pozbawiła emocji, przestałam żyć we własnym ciele.

Nie chce już udawać, że żyje ..

Nie chcę się ciągle bać ..

By się uwolnić potrzebuję dalszego leczenia. Kosztowne sesje terapeutyczne kilka razy w tygodniu i wizyty lekarskie niestety na ten moment są ogromną barierą finansową...

Z całego serca proszę o pomoc, wiem że mogę jeszcze zawalczyć o swoją przyszłość. Chciałabym wrócić do zdrowia. Na pierwszym zdjęciu ja po wyjściu ze szpitala, na drugim mój stan obecny. Poniżej moja praca wykonana w trakcie arteterapii, która przedstawia stan mojej psychiki.