To już dziewiąty rok z chorobą.

Wiele się przez ten czas wydarzyło. Były wzloty i upadki. Było sporo łez, bólu, cierpienia, ale i wzruszeń, radości oraz nieustającej nadziei.

Towarzyszycie mi w tej drodze od samego początku, wspierając mnie na wszelkie możliwe sposoby, toteż liczę, że i tym razem tak będzie. Że mnie nie zawiedziecie.

Nie wiem, ile życia mi jeszcze zostało. Niewiele, jeśli wierzyć statystykom, chyba że kolejny raz dam chorobie pstryczka w nos i jeszcze trochę pożyję.

W tej chwili każdy kolejny dzień jest dla mnie na wagę złota. Poniekąd w sensie dosłownym, bo trzymanie się kurczowe życia bywa naprawdę kosztowne, zwłaszcza gdy jest się na takim etapie, że sięga się już po wszystko, co daje szansę na to, by tych kolejnych dni było jak najwięcej.

To kosztuje i wymaga waszego wsparcia, bo sama za nic tego nie udźwignę. Inwestuję w siebie oraz swoje samopoczucie i siły witalne tyle, ile się da. Wierzę z całego serca, że są tego efekty, zwłaszcza gdy żegnam po drodze kolejne walczące u mego boku osoby.

Nie będę się rozpisywać o historii swojej choroby, bo mówiłam o tym już tyle razy. Przypomnę tylko, że rak zaatakował już większość najważniejszych organów, z kręgosłupem włącznie, co przysparza mi aktualnie najwięcej problemów i cierpienia.

Każdy grosz od was może je umniejszyć, dać nadzieję, wywołać uśmiech na mojej twarzy.

Dlatego, proszę, bądźcie ze mną jak zawsze.

Dajcie mi jeden dzień życia więcej.

❤️❤️❤️❤️❤️