Mam na imię Kasia i jestem osobom z niepełnosprawnością ruchową. Od urodzenia choruję na mózgowe porażenie dziecięce, określane jako czterokończynowe. Byłam wcześniakiem urodzonym w 7 miesiącu ciąży. Miałam żyć 2 dni.

W wieku lat 12 otrzymałam diagnozę, że umrę w wieku lat 16. To była diagnoza, która mnie psychicznie prawie zabiła. Dla 12 letniego dziecka, pełni świadomego to był szok… nie chciałam nic- ani żyć, ani ćwiczyć, nic nie miało sensu. Dwa dni po tej miażdżącej moje życie diagnozie przyszło skierowanie na turnus rehabilitacyjny. Nie przeczuwałam, że może to odmienić moje życie. Do tej pory poruszałam się na wózku.

Na tym turnusie, w Ośrodku w Rusinowicach, odnalazłam sens życia, pokój którego wcześniej nie zaznałam- poznałam żywego Boga, który uzdrowił moją duszę. To był przełom, który dał mi siłę do tego aby walczyć o powrót do zdrowia fizycznego.

Lata rehabilitacji zaowocowały tym, iż zaczęłam chodzić o kulach w wieku 33 lat… a przecież podobno było to niemożliwe…. Pół roku później zrobiłam 7 samodzielnych kroków. W mojej głowie pojawiła się wtedy myśl, że może będę kiedyś w stanie funkcjonować samodzielnie.

Do tej pory w codziennym funkcjonowaniu (mycie, ubieranie, przygotowywanie posiłków, transport, utrzymanie) pomagali mi rodzice. W 2022 r. mimo wielkich trudności postanowiłam się usamodzielnić. Dzięki wspaniałym ludziom dostałam wymarzoną pracę na ukochanym Śląsku, gdzie od zawsze jest moje serce, mimo iż jestem z Podkarpacia. Międzyczasie skończyłam 3 kierunki studiów… jestem szczęśliwa i spełniona, gotowa do działania i dawania świadectwa, że wszystko jest możliwe z Bogiem i ludźmi. Odnalazłam swoje miejsce na ziemi. 

Samodzielne mieszkanie wpłynęło też pozytywnie na moje samopoczucie, a także dało mi większe możliwości rehabilitacji, ponieważ mieszkam blisko Ośrodka w Rusinowicach, który odegrał i odgrywa bardzo ważną role w moim życiu.

We wrześniu 2024r. będąc na kolejnym turnusie rehabilitacyjnym w Ośrodku, korzystałam ze specjalnego urządzenia- lokomatu, które wpiera naukę chodzenia i pobiłam swój rekord- przeszłam prawie 3 km, ale co najważniejsze -po tym treningu przeszłam samodzielnie kilkanaście kroków. 

W 2024r. skończyłam 39 lat. Wcześniejsze wyrzeczenia, systematyczna ciężka praca, wsparcie rodziny oraz innych dobrych ludzi zaowocowały usamodzielnieniem i postawieniem pierwszych kroków. Nie stać mnie jednak samodzielnie, mimo że pracuję, na opłacenie wszystkich kosztów, które ponoszę. Nie stać mnie na nowoczesne terapie, które są obecnie dostępne i mogłyby mi bardziej pomóc. 

Aby żyć samodzielnie należy opłacić wynajmowane mieszkanie- to koszt 1500 zł/mc.

Abym się ubrała, przygotowała posiłki czy umyła potrzebuję specjalnej osoby- asystenta- to koszt 2000 zł/mc.

Koszt standardowej rehabilitacji, której się poddaję to 1500 zł/mc.

Koszt dojazdu na rehabilitację i do pracy to ok. 1000 zł/mc.

Nowoczesne terapie, którym mogłabym się poddać kosztują nawet od 25.000 zł / terapię.

Bez Twojej pomocy moja rehabilitacja, samodzielne mieszkanie, praca nie będzie możliwa.

Proszę Cię o pomoc i wpłatę w miarę możliwości systematyczną.