W poniedziałek (28.04) wczesnym popołudniem pisałam na Facebooku o swojej „cudnej” niedzieli z całkowitym brakiem energii do czegokolwiek. Tak „po drodze” w weekend skończyły się krople do oczu dla Szekli. Ze trzy godziny po wpisie zebrałam się (!) i poszłam do gabinetu wetki. Zastałam kartkę, że od 26.04 do 4.05 gabinet nieczynny (wiadomo, majówka). Skombinować online receptę na taki lek jak krople do oczu to nie jest obecnie wielki problem, tyle że… ze stresu ogólnego wyrzuciłam buteleczkę, a nazwy nie mogłam sobie przypomnieć (tak, ja, przez niektórych kpiarsko nazywana chodzącym słownikiem, nie mogłam sobie przypomnieć nazwy czegoś tak ważnego). A ruda obolała straszliwie z tym okiem była, w dodatku zaczęło jej znów coś świszczeć w lewym nozdrzu. Doznałam totalnego meltdownu. Takiego, że nawet zapomniałam, że mam pod ręką tabletkę uspokajającą, która mogłaby mi pomóc chociaż trochę się opanować! Nigdy wcześniej mi się coś takiego nie przydarzyło. Kilkoro z Was miało okazję mnie usłyszeć tamtego wieczoru – i bardzo Was za to przepraszam. Na szczęście Siostra i BFF przypomniały sobie przynajmniej nazwę kropelek przepisywanych przez tę samą wetkę ich kotu w podobnej sytuacji (oczywiście napisałam wcześniej SMS-a do wetki, ale jako „wyjechana” na wywczas odpisała dopiero następnego dnia). Pierwsze skombinowane krople pomogły zmniejszyć dolegliwości do czasu zdobycia recepty na te podane następnego dnia przez wetkę, teraz Szekla jest już na zestawie 2 specyfików całkowicie właściwych. Ale sytuacja mnie przeraziła. Nie jeśli chodzi o rudą (tzn. to mnie zestresowało bardzo, ale post factum jest OK i tyle), ale o to, co działo się ze mną. Nie jestem w stanie Wam opisać, co i jak odczuwałam. Jak wspominałam, startując ponad 2 miesiące temu ze zrzutką, mój stan psychiczny to równia pochyła od 5 lat. W komentarzach pod poniedziałkowym postem na FB znakoma wrzuciła link do wykładu o ADHD u kobiet, sugerując, że to, co tamtego dnia napisałam, wygląda jak opis tego właśnie problemu. Obejrzałam wykład i dużo w jego trakcie płakałam. Postanowiłam pogadać na ten temat ze swoją psychoterapeutką. Stwierdziła, że warto sprawdzić – nie uznała, że mi odbiło. Nie rzucam się w ten temat głową naprzód. Nie oczekuję, że na pewno padnie taka diagnoza, a nawet jeśli padnie – to że cudownie odmieni moje życie. Ale gdyby okazało się, że ta diagnoza będzie, a zmiana leczenia pozwoli mi wrócić do poziomu funkcjonowania choćby sprzed 6 lat (wtedy byłam w stanie np. sprzątać mieszkanie i regularnie brać prysznic oraz żyć bez żebrania)… Tylko że jak zwykle ścianą są pieniądze: trzeba odbyć kilka sesji diagnostycznych (z wyspecjalizowanym psychologiem, neuropsychologiem lub kimś z tej grupy specjalistów), a potem – z ewentualną diagnozą – udać się do psychiatry, który nie uważa, że ADHD u dorosłej kobiety to wymysł. Koszt to łącznie od kilku grubszych setek do tysiąca z hakiem. Chcę sprawdzić to cholerstwo choćby po to, żeby nie tłuc się po łbie – w przenośni i dosłownie – że mogłam coś zrobić, sprawdzić, ale tego nie zrobiłam. Okaże się, że nie – to będę przepraszać wszystkie osoby, które się jakkolwiek w to zaangażowały. A jeśli okaże się, że tak – to może znów na jakiś czas przestanę dzień w dzień marzyć o zniknięciu.