Wyobraźcie sobie niewielką miejscowość (jedną z tysiąca w Polsce), wyobraźcie sobie duży dom z ogrodem (jeden z milionów w Polsce), a w nim malutkiego wiejskiego „Burka” – JEDNEGO Z MILIARDÓW W POLSCE. Smutne, prawda? Niesamowicie smutne, pomimo że tak naprawdę jest to codzienny widok wielu z Nas. Każdego dnia mijamy Burki szczekająca zza płotu lub uwieszające się na własnych łańcuchach i „drących się” w niebogłosy „NIECH KTOŚ MNIE W KOŃCU ZOBACZY!!”. Ja za każdym razem odwracałam wzrok i prawdopodobnie odwrócę go jeszcze wiele razy, ale choć ten jeden jedyny raz czuję, że MOGĘ i muszę pomóc!

Biszkopcik jest właśnie takim wiejskim burkiem, siedzi i czeka, siedzi i czeka. Ale na co? Na miskę z resztami po obiedzie? Na uzupełnienie wody w misce? Prawdopodobnie tak, bo poza tym w jego życiu nie dzieje się nic innego. Najgorsze jest jednak, że czeka na uśpienie (Tak dobrze widzicie, nikt go nie chce, dlatego jeśli tylko nadarzy się okazja to po prostu zniknie i już). Dlatego marzę o tym, żeby się w końcu doczekał! Doczekał dni pełnych spacerów, pełnej miski najlepszej jakości psich chrupeczków, góry zabawek, niezliczonej ilości przytulasów i całusów. Dlatego pomóżmy mu małymi kroczkami zbliżyć się do tej pięknej wizji. Na początek go stamtąd zabiorę! Później powoli się poznamy, zaufamy sobie i się zaprzyjaźnimy, żeby na końcu znaleźć dla Biszkopta ten jeden, jedyny wymarzony dom. Dom, który pokocha swojego wiejskiego Burka.

Na co tak naprawdę razem z Biszkoptem zbieramy: na transport, na weterynarza oraz jedzonko. Całą resztę biorę na siebie.

Dlatego jeśli chcieli byście pomóc Mi pomóc malutkiemu Biszkoptowi to proszę o chociaż najmniejszą wpłatę.