Mój syn niedługo będzie świętował swoje 17 urodziny, dla nas oznacza to 17 lat leczenia i przeróżnych terapii, 17 lat bólu, strachu i nadludzkiego wysiłku i wreszcie 17 lat nadziei, że kiedyś będzie lepiej... Marek ma tylko mnie, a ja od lat w pocie czoła walczę o jego zdrowie i na tę walkę coraz częściej brakuje mi sił!

Niepełnosprawność psychoruchowa, zespół rzekomoopuszkowy, niedosłuch, porażenie wzroku, stopy końsko-szpotawe, subkliniczna niedoczynność tarczycy. Diagnozy Marka można wymieniać i wymieniać, a każda z nich to nie tylko kolejne kartki w i tak już opasłej teczce historii chorób, to niewyobrażalny strach i niepewność.

Syn był wielokrotnie hospitalizowany, przeszedł też kilka operacji, w tym niedawną skomplikowaną operację jelit. Jednak od trzech lat jesteśmy niemal bez rehabilitacji ze względu na ogromne kolejki w ośrodkach. Czas ucieka, zabierając ze sobą nadzieję na zdrowie... Proszę, pomóż nam!

Mama