Byłam dzieckiem, które marzyło.Moja głowa była pełna historii. Zanim jednak nauczyłam się pisać, snułam opowieści, najczęściej niestworzone, jak mawiali dorośli. Kiedy podrosłam, byłam już po brzegi wypełniona przekonaniami o tym co słuszne, a co niedorzeczne? Były zawody społecznie popierane i takie, które należało ukryć w kufrze z napisem “banialuki”. Zakochałam się w słowach, które wypływały spod mojego pióra, czasem wraz z kleksami. Szuflada biurka nie pozwalała się domykać z nadmiaru treści. Pewnego razu usłyszałam : Z tego się nie da wyżyć, ludzie już nie czytają?! Po tym nastąpił kolejny cios w serce : Weź się za porządną robote i przestań marzyć o niebieskich migdałach! Odpuściłam.  Zdobywałam “dobry” zawód. Moja dusza jednak była pusta, a serce i oczy pełne łez.Zdradziłam swoje marzenia na wiele lat. Trwałam nie żyjąc. Poświęcałam się szczęściu innych, lecz nawet widząc wzruszenie w ich oczach, moja Dusza była martwa. Do czasu gdy kolejna życiowa tragedia popchnęła mnie ponownie w stronę pisania. Tym razem za oręże służyła mi klawiatura. Nadal jednak, jedynie w oczach innych, dostrzegałam wartość owego marzenia. Ponownie uwierzyłam w siłę słowa, gdy rozpoczęłam to wyzwanie w grupie Storytelling for Business Success. Z zaskoczeniem słuchałam jak Monika Górska czyta mój tekst na webinarze. Pomyślałam: A może to znak na który całe życie czekałam? Sprawdziłam stan konta i portfela, moja radość przygasła. Znów moje życie stawia mi kłody pod nogami.Tym razem jednak nie zrobię kroku w tył, podniosę rękawice. Czwartek. Słyszę swoje nazwisko w finałowej dziesiątce. Nie mogę spać. Zasypiam nad ranem wykończona emocjami. Koło południa czytam wyniki, a w moim gardle tworzy się ogromna gula emocji, która nie pozwala mi poprawnie zareagować?! III miejsce, rabat na wybrany pakiet. Zerkam na konto w nadziei, że jakimś cudem znajdę tam wybawienie. Niestety. Po moich policzkach płyną łzy, nie mogę nabrać powietrza. Nie wierzę! Zostałam wyróżniona a nagroda jest ukryta za grubą szybą. Kiedy w moich oczach zabrakło już łez, uśmiechnęłam się. Tak, teraz już mogę się cieszyć z nagrody, bo nagrodą samą w sobie jest fakt, że poczułam jak wielką moc mają moje słowa. Utwierdziłam się w przekonaniu, że było warto i nawet jeśli nie pójdę dalej, to już nigdy nie zdradzę swojego ogromnego marzenia o tym, aby pisać i pisać nie przestanę!  

Otwarte serca mają ogromną moc. Wierzę, że jeśli i Wy wierzycie w moc słów płynących z głębi serca, to wesprzecie mnie swoimi wpłatami. Dzięki nim będę mogła się uczyć w Mistrzowskiej Szkole Storytellingu Biznesowego, a później swoim talentem pisania obdarowywać innych.