Moją sytuację postanowiła pokazać w programie emitowanym 12 grudnia 2019 r "Sprawa dla reportera" red. Elżbieta Jaworowicz:

Nim poproszę o pomoc, chciałem Ci opowiedzieć krótko o mnie...

Mam na imię Kamil. W tym roku skończyłem 25 lat i tak samo długo choruję na dystrofię mięśniową Duchenne’a. To choroba, która charakteryzuje się zanikiem moich mięśni, tym samym odbiera mi siły do normalnego funkcjonowania, do życia...

Urodziłem się w Białymstoku, w tym samym mieście przyszedł na świat twórca języka esperanto Ludwik Zamenhoff. Całe moje życie jest mocno związane z tym miastem.

Tak się niefortunnie złożyło, że los rzucił mi wyzwanie na całe życie. Wyzwanie w postaci choroby, której początkowe objawy były niewidoczne, jednak gdy miałem kilka lat - bieganie, chodzenie, inne codzienne czynności - były coraz cięższe…

Dziś po wielu wizytach w szpitalach, po kluczowym zabiegu tracheotomii, jestem w domu, czasami na wózku, większość czasu przykuty do łóżka, z pozycji którego polegam na pomocy mojej rodziny. To dzięki nim po prostu jestem. Ćwierć wieku poświęcili na mój rozwój, mój dobry byt, podporządkowując mi swoje życia. To wielki dar.

Nie mogę chodzić, sam nie jem, jeszcze całkiem dobrze mówię, ale…

Już od dzieciństwa przejawiała się we mnie dusza wynalazcy. Jako kilkulatek rozbierałem zabawki, by zajrzeć do ich wnętrza i poznać w jaki sposób działają. Gorzej było ze złożeniem ich do stanu sprzed demontażu(fabrycznego).

Wtedy też spędzałem wiele godzin na tworzeniu konstrukcji z klocków Lego, do których dokładałem różnego rodzaju silniki DC, przekładnie, elementy mechaniczne.

Moją pierwszą konstrukcją elektroniczną był mini kolorofon złożony z 8 niebieskich diod LED sterowany z wyjścia audio. Ten projekt powstał gdy uczęszczałem do gimnazjum, czyli czasów gdy jedynym dla mnie wciągającym przedmiotem była technika.

Od 2010 uczęszczałem do Zespołu Szkół Technicznych i Ogólnokształcących w Białymstoku do klasy o profilu technik informatyk. Tutaj poznałem mgr inż. Łukasza Matuszelańskiego nauczyciela programowania, który pomógł rozwinąć ukryte we mnie talenty. To dzięki niemu rozpocząłem swoją przygodę związaną z robotami i dronami. w tamtym czasie podczas zajęć pozalekcyjnych realizowaliśmy własne projekty. Realizowaliśmy je w zespole, ja zwykle zajmowałem się aspektami technicznymi (robiłem dokumentację i obliczenia, projektowałem elementy). Powstało wiele konstrukcji takich jak robot kroczący, dron – obie nagrodzone Stypendium za innowacyjną myśl techniczną. O tym więcej na mojej stronie: www.kamilgniedziejko.pl

Pod koniec edukacji w szkole średniej narodził się pomysł okularów rozszerzonej rzeczywistości, który także został nagrodzony stypendium. W tym samym czasie firma Google oferowała podobne rozwiązanie. Nasza koncepcja trochę się różniła. Pomyśleliśmy o większej funkcjonalności i lepszym designie.

Po pomyślnie zdanej maturze przyszedł czas wyboru gdzie iść dalej. Wybór padł na Politechnikę Białostocką, gdyż oferowała to w czym czuję się najlepiej.

Przez 3 semestry studiowałem elektronikę i telekomunikację. Na studiach radziłem sobie dobrze, choć zdarzył się jeden warunek. Tam też narodziło się zainteresowanie bardzo ciekawą dyscypliną nauki jaką jest metrologia.

Ten etap edukacji zakończył się niespodziewanym epizodem związanym z postępem mojej choroby. Trafiłem na 1.5 miesiąca do szpitala, ale wyszedłem wyposażony w dodatkowe urządzenie wspomagające oddech. Tak właśnie została uziemiona moja kariera naukowa. Obecnie sam zdobywam wiedzę i umiejętności.

Teraz potrzebuję pomocy. Chciałbym zmienić swoje życie, marzę, aby mój “piękny umysł” był jeszcze przydatny. Chciałbym również odciążyć moją rodzinę, której jest coraz ciężej - doskwierające kręgosłupy od przeciążenia i inne dolegliwości, które nawarstwiały się przez lata. Będę bardzo zobowiązany za wpłaconą każdą złotówkę, która przyczyni się do rozwoju mojego talentu, chciałbym zrealizować kolejne projekty ze swojej listy. Rehabilitacja dla rodziców - to dziś bieżący temat - z problemem kręgosłupa borykają się już wszyscy, w końcu do - w co bardzo wierzę - wyleczenia bądź zatrzymania mojej choroby, która chce mnie pokonać (kardiomiopatia obecnie najbardziej daje się we znaki). Póki mam jeszcze siłę i wiarę - nie poddam się, bardzo proszę o pomoc, razem możemy więcej. 

Mam jeszcze sporo planów do prototypowania kolejnych urządzeń i plany zdobywania wiedzy:

Zapraszam także do współpracy w projektach. Może masz wiedzę w wymienionych wyżej tematach, którą chciałbyś się podzielić ze mną lub widzisz inne możliwości współpracy. Będę bardzo zobowiązany.

Zachęcam też do zakupu obrazów mojego brata - "Obrazy emocji" - wykonywanych przy pomocy szlachetnych pigmentów perłowych ( więcej: tutaj lub na fanpage). To efekt tych wielu lat, które przy ciężarze codzienności obrodziły w różne projekty i twory. Środkami ze sprzedaży obrazów chciałby pokryć rehabilitację moją i rodziców.

Kamil