Dnia 23.08.2023r. zmarł Damian Radwanowski w wieku 28 lat. Koszty związane z organizacją pogrzebu są nieco wyższe niż zazwyczaj, gdyż nie posiadał ubezpieczenia w ZUS-ie, co uniemożliwia uzyskanie dopłaty do pochówku. Cel początkowy zbiórki to przedział 8000-10000 zł. Kwota zbiórki zostaje zawyżona, aby w miarę rosnących wpłat nadpłatę przeznaczyć na renowację nagrobka jego dziadka, gdzie miałby zostać pochowany. Dokładne koszty pogrzebu poznamy w poniedziałek 28.08.2023r. – jeśli założenia okażą się błędne, opis zostanie zaktualizowany. Chciałbym podkreślić, że sytuacja jest wręcz dramatyczna, bo jeśli nie uda się zebrać potrzebnych środków, nasz kolega zostanie pochowany w mogile zbiorowej… Powyższe koszty przekraczają możliwości każdego z osobna, dlatego powstaje ta zbiórka, bo jak wiadomo:

W JEDNOŚCI SIŁA!

Szanowni Państwo, chciałbym w krótkim opisie przybliżyć Wam historię z perspektywy kolegi. Długo zastanawiałem się czy jest sens poruszać jakiekolwiek kwestie z życia prywatnego, czy w ogóle powinienem o tym pisać, ale ostatecznie uznałem, że chcę tym opisem sprawić, aby łatwiej było zrozumieć dlaczego Damian przegrał walkę ze swoją poranioną psychiką. Zdecydowana większość zapewne znała go mniej lub bardziej, ale każdy zdawał sobie sprawę z jego trudnego położenia w życiu.

Ale zacznijmy od początku. Nasz zawsze uśmiechnięty kolega był wychowany przez swoją babcię, ŚP. Zofię Radwanowską, która do końca swoich dni starała się mu pomóc zastąpić rodziców i wspierać go w przygotowaniu do samodzielnego życia. Piszę o tym nieprzypadkowo, bo pomimo ogromnego wsparcia ze strony babci, był tak naprawdę sierotą. Był to człowiek, który dorastał w przekonaniu o tym, że był niechciany, niepotrzebny, bo jak inaczej świadomy człowiek ma zrozumieć porzucenie?! Blizny na jego psychice zostały z nim na zawsze, o czym opowiadał ze łzami w oczach nawet jako dorosły człowiek. Brak wiary we własne możliwości został z nim na zawsze przy każdej napotkanej przeszkodzie. Oczywiście skłamałbym, gdybym powiedział, że tylko to przyczyniło się do zawirowań, ale nie każdy człowiek jest taki sam i należy to uszanować. Jak widać na przykładzie nie każdy poradzi sobie w równym stopniu z traumatycznymi przeżyciami. Ale po co ja to w ogóle piszę? Piszę po to, aby dać w ten sposób dowód, że obraz Damiana jaki znamy, miał też drugie dno, które być może nie każdy znał, a to sprawiało, że jego odbiór mógł być nieco nieprzychylny.

Na koniec chciałbym serdecznie prosić o udostępnianie zbiórki i wpłaty, aby zapewnić Damianowi możliwość pochówku z godnością, ale przede wszystkim, żeby miał w końcu swoje miejsce, jego własne…

Niech obraz uśmiechniętego Damiana zostanie z nami i tak go zapamiętajmy, a jego śmiech niech wybrzmiewa nam w uszach.

Pokażmy, że się mylił i był dla wielu z nas ważną osobą. Pokażmy, że nie zostawimy jego losu po śmierci przypadkowi. Tym razem nam nie odmówi przyjęcia pomocy, bo wszystko w naszych rękach!

Do dzieła! Bądźmy z Damianem w jego ostatniej drodze na ziemi.

W JEDNOŚCI SIŁA!