Piszę ten apel z serca, z nadzieją, że trafi on do ludzi o dobrym sercu — takich, którzy rozumieją, jak ciężkie potrafi być życie, kiedy zdrowie odmawia posłuszeństwa, a codzienność staje się walką nie tylko z chorobami, ale i z realiami życia.

Od wielu lat zmagam się z licznymi, poważnymi schorzeniami. Choruję m.in. na cukrzycę typu 2, astmę oskrzelową, refluks z nadżerkami, powiększoną wątrobę i śledzionę, nadciśnienie tętnicze z tachykardią i powiększoną komorą serca. Mam również rozpoznaną schizofrenię paranoidalną, zespół tików nerwowych, a także powikłania cukrzycowe: polineuropatię stóp, zaawansowaną zaćmę w obu oczach, niedrożność nosa i jamy ustnej, a także bezdech senny.

Posiadam orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu umiarkowanym i otrzymuję rentę socjalną. Niestety — po zajęciu komorniczym (bo nie poradziłem sobie z chwilówkami) — zostaje mi jedynie 1331 zł miesięcznie.

Mieszkam z moją mamą, która również jest osobą schorowaną i żyjemy prakrycznie z jej renty. Obie nasze renty ledwie wystarczają na lekarstwa, a co dopiero na jedzenie, środki higieniczne czy rachunki. Każdy miesiąc to dla nas nieustanny stres i kalkulacje — co wykupić, a z czego zrezygnować.

Piszę to nie po to, by wzbudzać litość. Wiem, że każdy ma swoje troski. Ale jeśli ktoś z Państwa chciałby i mógł podzielić się symboliczną złotówką — byłoby to dla mnie ogromne wsparcie. Nawet drobna pomoc może sprawić, że uda się wykupić zastrzyki na cukrzycę, leki na serce, czy zwykły chleb i herbatę.

Wierzę w ludzką życzliwość i siłę drobnych gestów.

Dziękuję, że przeczytałeś mój apel. Jeśli możesz pomóc — z serca dziękuję.

Jeśli nie — dziękuję, że jesteś i życzę Ci zdrowia oraz spokoju.

Łukasz