Jestem Basia, mam 36 lat, mama 2 dzieci, działam w stowarzyszeniu Be Happy, prowadzę zajęcia fitness dla dzieci i dorosłych oraz prowadzę grupę skrzatów w klubie sportowym - jestem trenerem UEFA C.

Pomagajmy - dobro wraca... to hasło towarzyszyło mi przy każdej akcji jaką prowadziłam lub pomagałam w zbiórkach i pomocy innym. 

Nie przypuszczałam , że stanę w miejscu, w którym to ja będę zmuszona prosić innych o pomoc.

Może od początku.

W 2008 roku trafiłam do szpitala na Pomorzanach w Szczecinie z podejrzeniem skręconych przydatków. Byłam tam 3 dni, niestety, nikt mi wtedy nie uwierzył w to, że boli. Z bólem żyłam do 2009 roku gdzie trafiłam do gabinetu Dr. Puchalskiego w Szczecinie. Był to pierwszy lekarz, który nie powiedział że jestem kobietą, więc będzie boleć, przejdzie jak urodzę albo muszę się przyzwyczaić. Wysłuchał, zbadał, zlecił badania i laparoskopie zwiadowczą.

I tak w 2010 roku, 13 lat temu dowiedziałam się, że ten ból to nie mój wymysł a przeciwnik którego nie widać, przeciwnik który działa po cichu i robi to sprawnie bo lekarze nie wierzą.

ENDOMERIOZA to przewlekła i nieuleczalna choroba, powoduje przewlekły stan zapalny, zrosty i okropny ból. Dobry lekarz jest w stanie ją rozpoznać po USG a jeśli ma wątpliwości zleci inne badania lub zaproponuje laparoskopie zwiadowczą. Jeśli lekarz Wam mówi, że boli i taka wasza uroda - poszukajcie innego.

https://www.facebook.com/100000986326981/videos/409455070755051/ pod tym linkiem możecie obejrzeć reportaż o endometriozie.

Po laparoskopii zastosowałam leczenie farmakologiczne. To był bardzo cieżki okres, ciągły ból, bezsenność, walka ze sobą aby się chciało. Po roku, niestety nie było lepiej. Kolejna operacja, usunięcia zrostów, kolejne ryzyko bo zrostów było tak wiele, że istniało ogromne ryzyko wyłonienia stomii, w moim brzuchu była jedna kulka. 

Ciężko jest sobie wyobrazić że każdy ruch, bieganie, siadanie może powodować ból, ciężko jest zrozumieć osobę, która po krótkim spacerze nie ma siły iść dalej bo czuje się jakby przebiegła maraton. Osoby z zewnątrz, które nie wiedzą z czym się zmagam, pewnie myślą, że jestem niepoważna, że ciągle coś wymyślam, że jestem ciągle zmęczona i nie mam na nic ochoty. Niestety endometrioza wysysa energie, radość z życia, nie pozwala na normalne funkcjonowanie. 

Po drugiej operacji było lepiej na tyle, że zaszłam w ciążę i urodziłam syna. Po porodzie było na tyle dobrze, że mogłam funkcjonować, nie bolało, nie było objawów, zrobiłam kurs instruktora Zumby, animatora gier i zabaw, tańca, założyłam własną działalność  i stowarzyszenie Be Happy. Można powiedzieć, że zapomniałam o bólu.  Do czasu...

w 2019 roku urodziłam córkę, tutaj był punkt zwrotny. Ból wrócił. Wróciło zmęczenie, ból przy zwykłych domowych czynnościach. W tym roku doszły inne objawy, złapał mnie tak ogromny ból brzucha, że poprosiłam koleżankę aby zawiozła mnie na ostry dyżur bo z bólu nie mogłam oddychać ani chodzić. W szpitalu zlecono serie badań, nie znaleźli nic, a jak wspomniałam o endometriozie to usłyszałam tylko, że na jakiej podstawie poprzedni lekarz mógł stwierdzić endoemtrioze bez biopsji. Straciłam wiarę do lekarzy z okolicy, wróciłam do Dr. Puchalskiego.

Zrezygnowana i przerażona, pojechałam do Szczecina, na wizycie poczułam się zaopiekowana i wysłuchana, wiedziałam, że lekarz wierzy w to co mówię, że stara się mi pomóc. Nie pomyliłam się.

Ponieważ endometrioza jest nieuleczalna, można tylko złagodzić jej objawy. Jest sposób aby zminimalizować objawy - histerektomia, jednak jestem na to za młoda. Chcemy wykorzystać w pierwszej kolejności inne metody, są prowadzone badania kliniczne. 

W Szczecinie działa nowy oddział kliniczny - pracuje nad endomeriozą. Prowadzą badania nad nowym lekiem. Lek muszę stosować bez przerwy, jeździć na kontrole do Szczecina, dodatkowe badania i wizyty u innych specjalistów.

Niestety jak to u nas w PL bywa leki które mogą pomóc są drogie i nie są refundowane.

Koszty przewyzszają na te chwilę nasze możliwości...  Leki, dodatkowe badania... Oszczędności się skończyły, pracuje dorywczo.  

Są dni kiedy nie boli, są tygodnie kiedy nie pamiętam, że mam endo a potem w najbardziej niespodziewanej chwili o sobie przypomina.

Chciałabym móc normalnie funkcjonować, robić dalej o co lubię i pomagać innym. Leczenie może mi to umożliwić i dać szansę na normalne funkcjonowanie bez bólu. 

Z góry dziękuję za okazane wsparcie.