Aga ma 39 lat. Tylko 39. Kto spodziewa się raka w tym wieku? No ja nie.

Skurczybyk zaatakował w ciężkim czasie pandemii kiedy dostanie się do lekarza graniczy z cudem, więc kiedy trafiła w odpowiednie miejsce po trzech miesiącach były już przerzuty. W takich nieoperacyjnych miejscach więc najpierw chemia. Czerwona. Najgorsza. Ostatnio przeszła na białą, miała być troszkę łagodniejsza, ale samopoczucie Agi zostawia wiele do życzenia.

Wiemy że rak jest wynikiem mutacji genetycznej, przez co wszyscy jesteśmy w grupie ryzyka. Niestety te mutacje które wystąpiły u Agnieszki pociągają za sobą ryzyko 90% powrotu nowotworu po operacji. Jedynym wyjściem jest przeprowadzenie szybko kilku operacji usuwających narażone organy.

Jednak najpierw chemia i ograniczenie przerzutów.

Wiem, że w tym czasie powinna mieć spokój, dostęp do leków i suplementów pomagających w walce.

Aga nie wiedząc o chorobie chciała zmienić miejsce pracy na bliższe domu, złożyła wypowiedzenie a kilka tygodni później dowiedziała się że ma raka. Została bez pracy, z kredytami, dwójką dzieci.

Gdyby chodziło o nerkę oddałabym bez wahania, ale nie mogę jej podarować zdrowia, dlatego próbuję zebrać pieniądze:

-na leki, których trzeba wykupować mnóstwo,

-na nutridrinki- bo przy chemii wzrasta o 60% zapotrzebowanie na białko, co przy spadku apetytu jest praktycznie niemożliwe do uzupełnienia normalnym jedzeniem,

- na dojazdy do Szczecina do szpitala

-na zobowiązania w banku, bo nie ukrywam że z jednej pensji jest bardzo ciężko utrzymać cztery osoby w tym jedną bardzo chorą.