Mam na imię Marta i odkąd tylko pamiętam- borykam się z bocznym skrzywieniem kręgosłupa - skoliozą.

              Zdiagnozowanie mojej choroby nastąpiło w pierwszej klasie szkoły podstawowej. Na bilansie w szkole coś było nie tak z moimi stopami i dostałam skierowanie do ortopedy. Okazało się, że to nie wina moich stóp, lecz kręgosłupa, który zaczął się krzywić. Po roku uczęszczania na zajęcia korekcyjne - zostało mi zrobione kontrolne zdjęcie RTG kręgosłupa. Moja skolioza ustąpiła! Mój kręgosłup był prosty. Nie musiałam już chodzić na zajęcia korekcyjne, mogłam wrócić do uprawiania sportu. Po zakończeniu edukacji wczesnoszkolnej zaproponowano mi rozpoczęcie nauki w klasie sportowej. Zgodziłam się i czwartą klasę szkoły podstawowej rozpoczęłam z codziennymi treningami koszykówki. Nie od razu było wiadomo, że coś się dzieje ze mną. Zrzucałam to na brak talentu lub za małe zaangażowanie. Poważne problemy rozpoczęły się, gdy pod koniec 4 klasy nie byłam w stanie przebiec 60 metrów bez ataku duszności. Poprosiłam Babcię, która mnie wychowywała, by przepisała mnie do normalnej klasy, bo straciłam zainteresowanie sportem. Babcię martwiło, że jeden bark miałam wyżej, więc zabrała mnie do ortopedy.

Stwierdzono skoliozę, która wcale nie ustąpiła. Była ze mną cały czas, ale w wyniku zbieżności imion i nazwisk - doszło do pomyłki w wydawaniu zdjęcia RTG w poradni. Dostałam zdjęcie dziewczyny, która miała prosty kręgosłup, a to ona miała zdjęcie mojego.

Ortopeda pozwolił mi ćwiczyć na WF'ie, ale z biegiem czasu było mi coraz trudniej oddychać. W 6 klasie szkoły podstawowej zmieniłam lekarza. Okazało się, że moja skolioza wynosi około 50 stopni w odcinku piersiowym. Podjęto decyzję o operacji i zagorsetowaniu. Gorset założono mi w Bydgoszczy i przez pół roku nosiłam go przez 23 godziny na dobę. Do czasu, aż trafiłam do Poznania do prof. Kotwickiego. Powiedział, że nie ma na co czekać - trzeba operować. Kazał zdjąć gorset i czekać na swoją kolej.

Otrzymałam numerek na operację. Miałam czekać zaledwie kilka miesięcy, ponieważ byłam pilnym przypadkiem. Niestety los spłatał mi kolejnego figla.

Czekałam 9 lat, ponieważ nie wpisano mnie na listę pilnych przypadków, tylko w normalną kolejkę. Byłam pod opieką rehabilitantów, jeździłam na turnusy do szpitali i sanatoriów, cały czas czekając na swoją kolej.

Po kilku latach moja skolioza się zatrzymała - w momencie w którym przestałam rosnąć. W wieku 18 lat musiałam zmienić ortopedę na takiego dla osób dorosłych. Trafiłam do dr Nowackiego w Bydgoszczy. Odmówił mi operacji w Bydgoszczy, ponieważ nie operuje się skolioz, które nie postępują.

I tak przez kilka lat moja skolioza się zatrzymała. Kręgosłup się nie krzywił dalej, ale doszły inne dolegliwości - problemy z chodzeniem i ataki rwy kulszowej. Korzystałam prywatnie z pomocy różnych metod, m.in. Yumeiho czy Metody Bowena. Niestety, były to kosztowne terapie, które zmusiły moją Babcię do wzięcia kredytu, by ratować moje zdrowie. Na szczęście pomogły na jakiś czas a ja mogłam zdać maturę i iść na studia.

              Obecnie mam 23 lata i studiuję Pedagogikę Specjalną na Uniwersytecie Szczecińskim w Szczecinie. Obrałam ten kierunek, ponieważ lubię pomagać. Jestem czynną wolontariuszką i nie odmawiam pomocy, gdy ktoś mnie o nią prosi.

              Niefortunnie moje problemy powróciły kilka miesięcy temu. Zaczęłam szukać pomocy w Szczecinie, ale wiele razy usłyszałam odmowę, zanim znalazłam kogoś, kto się podejmie pomocy. Jedna sesja nauki prawidłowego wykonywania ćwiczeń wynosi 150 złotych, a ja potrzebuję 10 takich sesji!

              Wiem, że mój krzywy kręgosłup pozostanie ze mną do końca i już dawno się z tym pogodziłam. Proszę jedynie o pomoc, abym nadal mogła pomagać tym, którzy jej potrzebują.