Cześć. Znalazłam się w bardzo ciężkiej sytuacji i uwierz mi, że gdybym nie była zdesperowana to nigdy nie prosiłabym kogoś o pomoc, taka już moja uparta natura.

Jakiś czas temu straciłam pracę a znalezienie nowej wiązało się z codziennym wysyłaniem co najmniej 10 cv na które nigdy nie dostałam odpowiedzi. To trwało miesiącami. W pewnym momencie wzięłam pożyczkę, żeby mieć za co opłacić mieszkanie i nakarmić kota... W między czasie rozstałam się z moim ówczesnym partnerem i muszę w najbliższym czasie znaleźć sobie nowe miejsce zamieszkania. Tymczasem czuję się tak bardzo niechciana w każdym miejscu, tak jakbym nie mieszkała tak naprawdę nigdzie i każdy chciał się mnie pozbyć. Ostatnio znajomy zaproponował mi pracę w barze. Praca jest ciężka i choć ludzie są bardzo w porządku, wypłata jest śmiesznie niska. Nie mam umowy w tej pracy, jeśli zachoruję to będzie jeszcze gorzej... Chociaż mam wrażenie, że gorzej być nie może. Mam do oddania 1500zł jeśli chodzi o samą pożyczkę. Naprawdę nie daję już rady ani fizycznie ani psychicznie. Od 4 lat leczę się na depresję. W tej chwili nie mam dostępu ani do leków, ani do specjalisty, przez to, że nie mam ubezpieczenia zdrowotnego a na prywatną wizytę mnie po prostu nie stać. Czuję, że jeśli nie wyjdę na prostą, chociażby z długami to naprawdę sobie nie poradzę. Codziennie kiedy się budzę myślę o tym jak bardzo nie chcę takiego życia i chociaż mówię sobie, że w końcu wszystko się ułoży, to to wszystko wydaje się być tak odległe i abstrakcyjne.

Nie chcę się nad sobą użalać. Chcę tylko, żebyś zrozumiał/a dlaczego jestem na tyle zdesperowana, żeby prosić Cię o pomoc.

Przepraszam, że napisałam to w tak chaotyczny sposób, ale pisząc to dosłownie zalewam się łzami i ciężko jest mi się skupić.

Wiem, że "inni mają gorzej" ale ja w tym momencie nie jestem w stanie sama się podnieść, to mój ostatni pomysł, nie wiem co jeszcze mogłabym zrobić.

Za nawet najmniejsze kwoty z góry dziękuję.