Cześć 

Na imię mi Jacek, a w środowisku RF4 niektórzy pamiętają mnie jako HANPL. Jakoś ponad rok temu zniknąłem z życia publicznego jak i samej gry. Wiele osób pytało co się ze mną stało, a tylko garstka przyjaciół znała powody porzucenia tego wszystkiego, co kochałem, co sprawiało mi radość i motywowało do dawania z siebie więcej. Krótko mówiąc, po kilkumiesięcznej wygranej walce z jednym wrogiem (rak), myśląc, że najgorsze już za mną, życie zadało kolejny cios, tym razem nie do obrony. 

13 sierpnia 2022 obudziłem się nie widząc na jedno oko i zaczęła się walka o ratowanie drugiego oka. Do końca roku byłem już po trzech operacjach i poziomie wzroku na około 10%. Pozwalało to jedynie na rozpoznanie czy jest dzień czy noc, zobaczyć biały kubek na czarnej ławie z bliska, a to cholernie dużo. Gdy walka trwała było łatwiej, bo człowiek żyje nadzieją, lecz gdy ją ci zabiorą mówiąc, że już tak będzie na zawsze to zostaje tylko pustka i moje 10%, ucząc się z tym żyć.  

W maju los stwierdził, że za dużo mi zostawił i zabrał wszystko pozostawiając tylko wspomnienia i głęboką depresje. Z tego głębokiego ciemnego dołu pomału wychodzę dzięki wsparciu najbliższych mi osób, pewnej fundacji, która szkoliła mnie przez cztery tygodnie, jak sobie starać radzić, gdzie poznałem nie tylko fantastycznych instruktorów, ale i ludzi z takimi samymi problemami jak ja, nadal się wspieramy i pomagamy, ale już tylko telefonicznie. Tak naprawdę, telefon to dla niewidomego jedyne okno na świat, w sumie to tuba, nie okno. Państwo jako tako też wpiera osoby o „Znacznym stopniu niepełnosprawności i niezdolne do samodzielnej egzystencji „tak nas nazywają, ale wiadomo, że to rzadko wystarcza. Technologia idzie do przodu   jest wiele rzeczy, które mają wspierać niewidomego w codziennym życiu. Dedykowane telefony z IOS, zegarki, słuchawki kostne i wiele innych wspomagających urządzeń, niestety ich ceny powalają. Nie zastąpią one oczu, bo nic ich nie zastąpi, tak samo jak zamknięcie oczu u zdrowego, nie zrobi z niego niewidomego, ale ułatwi drogę, do samodzielności która staje się marzeniem i celem życia. 

Życie się zmieniło, rzeczy kiedyś bardzo ważne stały się nieistotne, błahe, a te kiedyś proste teraz wydają się nie do pokonania jak np. samodzielny spacer do sklepu 400m od domu. Kiedyś może się uda i strach pozwoli, może nie dzisiaj ani jutro, ale za tydzień a może miesiąc. 

Dziękuje za wsparcie.