Safonov Vladimir Stepanovich - tak nazywa się OPERATOR FILMOWY, którego poznałem w jednym z ośrodków w Zaporożu na wschodzie Ukrainy. Wraz z żoną uciekł z Doniecka, gdy bomba zniszczyła ich dom. Nie wzięli ze sobą dużo, trochę odzieży, kołdrę i niewiele pieniędzy. W ośrodku, który mieści się w internacie dawnego technikum Vladimir z żoną Anną zajmują mały, 12-metrowy pokoik wyposażony w dwa łóżka, stół, dwa krzesła, lodówkę otrzymaną od Niemieckiego Czerwonego Krzyża, pościel i naczynia przekazane przez ludzi dobrej woli. Żyją z zasiłku, który wystarcza na skromne jedzenie. Mięso, świeże warzywa czy nabiał goszczą na ich stole bardzo rzadko.

Pan Vladimir nie wychodzi z pokoju, w wyniku odniesionych obrażeń nie porusza się samodzielnie, a w ośrodku nie ma sprawnego wózka inwalidzkiego. Jest całkowicie zależny od pomocy żony, która rano pomaga mu przesiąść się z łóżka na krzesło, a wieczorem z powrotem. Na ich piętrze w ośrodku jest jedna mała toaleta na kilka rodzin, ale i tak Vladimir z niej nie korzysta, bo nie jest w stanie do niej przejść.

Widok mojej kamery wywołuje uśmiech na twarzy tego schorowanego człowieka. Gdyby nie przebyty wylew, który odebrał Vladimirowi możliwość komunikacji z otoczeniem, dowiedzielibyśmy się od niego, że zdjęcia i film były jego największą pasją. Vladimir z wykształcenia i zawodu jest operatorem i reżyserem filmów popularnonaukowych. Jeden z jego filmów zatytułowany „Złote rączki” (rus. "Умелые руки"), zdobył nagrodę za reżyserię na festiwalu w Mołdawskiej Socjalistycznej Republice Radzieckiej.

W Zaporożu Vladimir i Anna nie mają nikogo. Nie wiedzą jaka będzie ich przyszłość. Pani Anna pogodziła się już z myślą, że zostaną w tym ośrodku do końca życia. Chciałaby tylko móc kupić dla męża leki, a także lepsze, bardziej pożywne jedzenie. Marzy o wózku inwalidzkim, żeby jej mąż mógł czasem wyjść z pokoju.