Witamy zbieramy na wyjazd do Warszawy

Uwaga! Przeczytajcie ten tekst do końca.

PiS - partia, która wygrała ostatnie wybory parlamentarne, stworzy rząd i co najmniej przez najbliższe 4 lata będzie rządziła Polską, w swoim programie wspomina o planowanej likwidacji gimnazjów. Co więcej, politycy tego ugrupowania zapowiadają, że "problem gimnazjów" zostanie rozwiązany do 2017 roku. De facto oznacza to, że na likwidację gimnazjów, zwolnienie/przeniesienie nauczycieli, a także przystosowanie budynków placówek oświatowych do nowego systemu kształcenia zostały 22 miesiące. 22 miesiące chaosu.

Bezzasadna jest też ślepa obrona gimnazjum jako instytucji. Nauczanie w tej szkole ma przecież wiele wad, które widzimy gołym okiem. Każdy błąd można jednak napraw

ić. Nie sztuką jest wyrzucić błędnie działającą rzecz na śmietnik. Likwidacja gimnazjów nie zlikwiduje problemów wychowawczych i edukacyjnych uczniów w wieku gimnazjalnym.

Zanim rozpocznie się jakiekolwiek zmiany, powinna odbyć się długa, konstruktywna debata publiczna na ten temat. Obecnie jej brakuje. Mało kto mówi, jakie byłyby negatywne skutki likwidacji gimnazjów. Do tej pory o zmianach w systemie oświaty dyskutowali politycy. Wiele z nich to osoby, które nie mają zielonego pojęcia o szkolnictwie. Raz na jakiś czas wypowiadali się przedstawiciele nauczycielskich związków zawodowych. Mało też ekspertów. Gdzie jednak jesteśmy my? My - polscy uczniowie, których ta reforma najbardziej dotyczy? Gdzie podziały się piękne, wygłaszane co roku, 1 czerwca na Sejmie Dzieci i Młodzieży deklaracje o potrzebie dopuszczania młodzieży do głosu w ważnych dla niej sprawach?

Możecie mówić, że jesteśmy za młodzi, za mało obyci i nie wiemy, o co chodzi. Ale tak naprawdę to my znamy gimnazjum od podszewki. Własną postawą pokażmy wartość wymagającego naprawy, ale nie rewolucji, polskiego systemu edukacji, targanego gwałtownymi zmianami na przestrzeni ostatnich lat