Niedzielny poranek gdzieś na Mazowszu. W Twoim koszu na śmieci zrobiło się w końcu ciasno, więc, chcąc nie chcąc, schodzisz do blokowego śmietnika. Aromaty śmietnikowe rzucają się na Twój zmysł węchu, wzrok z pewnym obrzydzeniem wyszukuje najczystszy fragment rączki, by podnieść klapę. Nagle - coś niepokojącego trafia do zmysłu słuchu. Coś tu jest nie tak, ale co?

Po chwili zastanowienia jako źródło dźwięku lokalizujesz wiaderko po farbie. W nim - zawiązany czarny worek na śmieci. Worek rusza się i popiskuje, więc go szybko rozrywasz, by to, co popiskuje, nie udusiło się.

I nie wiesz już jakich słów użyć, by określić swoje emocje względem osoby, która te maluszki odebrała matce, wsadziła do worka, zawiązała go i zaniosła do śmietnika. My też nie umiemy. Mamy kilka propozycji, ale nie nadają się do publikacji.

Trójka dzieciaków, jeszcze bezimiennych, trafiła dziś do nas. Są czyste, pachną jeszcze domem. Brutalnie oderwane od matki, straciły w jednej chwili cały znany sobie świat. Przeżyły cudem, bo gdyby pomoc przyszła trochę później, po prostu skończyłby się im tlen. Gdzieś tam, nie wiadomo gdzie, płacze ich mama. Nie płacz, biedna kocia mamo, zaopiekujemy się Twoimi dziećmi. Nie zastąpimy Cię nigdy w 100%, ale będą u nas miały ciepło i miłość.

Czytelniku, pomożesz nam przecież w odchowaniu tych szkrabów? W kupieniu mleka, potem dobrego kociego żarcia, zapewnieniu odrobaczeń, szczepień, być może leczenia wynikającego z osłabienia odporności w wyniku stresu? W późniejszej sterylizacji?

Człowiek już raz je zawiódł, Ty okaż im człowieczeństwo!