Szanowni Państwo,

Jestem pracownikiem jednego z większych sklepów w Polsce. Nie został on zamknięty z powodu pandemii koronawirusa. Nigdy nie sądziłam, że znajdę się na jakimkolwiek froncie, tymczasem stoję tuż za lekarzami i pielęgniarkami. Wbrew temu co można przeczytać w artykułach serwisów internetowych, nasze pensje to około 2000 zł netto miesięcznie. Zdarza się że więcej, ale zdarza się też że mniej, bo nasza firma nie zaturdnia kasjerów na pełne etaty, oferuje stawkę godzinową, a godziny określa odgórnie na dany miesiąc łącznie dla całego zespołu w danym sklepie, przez to wyrobienie całego etatu zdarza się nam może raz w roku, choć nie zawsze. Premię za pracę w okresie pandemii owszem są, ale za wypracownie odpowiedniej liczby godzin w okresie tych najgorętszych trzech tygodni. A liczba tych godzin nie tylko przekracza liczbę moich godzin w całym poprzednim miesiącu, ale też jest niemożliwa do osiągnięcia, bo nawet gdybym chciała, nie ma aż tylu godzin dla wszystkich osób zatrudnionych w moim sklepie. Pracuję w małopolsce, w mieście, w którym koronawirusa już wykryto. I choć nie wychodzę z domu poza wyjściami do pracy i na bardzo szybkie zakupy, to i tak widuję codziennie setki ludzi. Boję się jak każdy i jak każdemu pracownikowi służby zdrowia trzęsą mi się ręce przy porannej kawie. My nie dostaliśmy żadnych osłon z pleksi, ani maseczek. Mamy tylko rękawiczki jednorazowe, ogroniczoną ilość płynu do dezynfekcji dłoni i kartkę na drzwiach wejściowych, że na sklepie może znajdować się jednocześnie 10 klientów. Nikt niestety tego nie pilnuje, a wyprosić klienta nam nie wolno. Chodzę do pracy i będę tam chodziła póki jestem zdrowa, ale mam też rodzinę i kredyt hipoteczny i nie chcę mojej rodziny zostawić bez środków, gdyby coś mi się stało. Proszę Was o wsparcie, bo i w dobrych i złych czasach, dbam o to, żeby nie zabrakło Wam na półkach tych najpotrzebniejszych rzeczy. Teraz bardziej niż kiedykolwiek widzicie, że jestem Wam potrzebna. I Wy jesteście potrzebni mnie.