Jak sobie radzą Agnieszka i Witek możecie przeczytać na blogu NASZE PIETRASZ https://naszepietrasze.wordpress.com/2019/03/04/pietraszowki-juz-nie-ma/?fbclid=IwAR3AJRP84ByvIovxIf7DyLzpXHLudcM4lkR_dH45mpxBy2nOZjdmzvvv-go Pietraszówki już nie ma… Ciągła walka, biurokracja, papierologia, tłumaczenia,że tego nie mamy,że tamtego też nie, bo spłonęło… Jakieś insynuacje, przypuszczenia, plotki. Ludzie muszą mieć na serio nudne życie,żeby tak przekształcać rzeczywistość. Tym „wszystkim” damy radę, po prostu zapytajcie. Co tam u nas? Kwestia ubezpieczenia… dla dobra sprawy powiem tylko,że będziemy walczyć. Gdybyśmy mieli pieniądze zabralibyśmy się sprawniej za sprzątanie pogorzeliska. Moglibyśmy zapłacić za pracę podczas sprzątania, ale ich nie mamy, a wszystkie deklarację „pomożemy w ramach wolontariatu”, „pomożemy w ramach pomocy sąsiedzkiej” niestety nie mają pokrycia. W piątek oprócz naszej męskiej załogi (Witka, Andrzeja, taty, Romana i Łukasza, chwilowo Osmana), była jeszcze ekipa Sebastiana i Pana Mieczysława. Witek wrócił z takim optymistycznym nastawieniem.Choć pogoda nie dopisywała (było wietrznie i pochmurno) prace posuwały się do przodu. W sobotę pomimo pięknej pogody było 5 osób ( 4 osoby od nas i Sebastian). Witek wrócił podłamany. Dziś na placu boju został mój tata (66 lat) i Witek. Co przyniosą kolejne dni, nie wiem. Deszcz, słońce… Jeśli macie ochotę nam pomóc, skontaktujcie się z Witkiem (602393395). Pietraszówki już nie ma. Myślałam,że będzie łatwiej. Z założenia burzymy stare,żeby zbudować coś nowego. W czwartek też tam byłam, zabrałam się za sprzątanie kuchni. Powyrzucałam stopione przedmioty do worków, znalazłam nasze kubki, które czekały na to,aż ktoś zrobi w nich kawę. Zaczęłam zamiatać podłogę. Przyszedł Witek i zapytał co robię. Odpowiedziałam zdawkowo, że sprzątam. Ale po co, skoro przecież wszystko będziemy burzyć. I wtedy się zaczęło, poczułam straszną pustkę i zrozumiałam,że już nie mam pretekstu, żeby tu wrócić. Najchętniej rozgrzebałabym cały popiół, gruz,żeby znaleźć jakiekolwiek przedmioty, wspomnienia, zabrać cokolwiek, ale tego „cokolwiek” już nie ma. Łzy i panika nie pozwoliły mi racjonalnie myśleć, kiepski był ze mnie pracownik. Kalinka cały czas pyta, kiedy tam wrócimy. Mówię,że nie prędko i zmieniam temat. Po tym czwartku byłam tak zmęczona, wypłakana, że czułam, że jak jeszcze raz to zobaczę, to chyba pęknie mi serce (zawsze mi trochę szwankowało). W piątek i sobotę też mnie nie było, wiedziałam, że psychicznie nie dam rady, ale siedzenie bezczynne w mieszkaniu też było bez sensu. Zdjęcia i filmy z burzenia kominów rozwaliły mnie totalnie. Czuję,że coraz mniej we mnie siły. Mieszkamy teraz w Wydminach. Ksiądz udostępnił nam przytulne, ciepłe mieszkanko w dużym ogrodzonym domu, którego strzeże pies Mundek. Umówiliśmy się,że do końca czerwca możemy tu pomieszkać, a potem zobaczymy. Kalinka się cieszy, ma blisko do przedszkola, Tori ma kawałek podwórka, mamy dach nad głową. Gospodarze domu, Pani Grażyna i Józef są bardzo mili i pomocni. Bardzo dziękujemy. Jeśli macie ochotę nam pomóc… Mam nadzieję, że do zobaczenia. Trzymajcie kciuki za dobrą pogodę. Do napisania. Agnieszka z Pietraszówki.