Z ogromnym bólem serca piszę te słowa. Chciałbym opowiedzieć Wam trochę o moim Tacie – człowieku wyjątkowym, ciepłym, dobrym dla każdego, kogo spotkał na swojej drodze. Był osobą, którą wszyscy darzyli szacunkiem i sympatią. Zawsze gotowy pomóc, zawsze z dobrym słowem. Po prostu – niezastąpiony.

Ostatni czas był dla niego trudny. Poszedł na kontrolne badania z powodu spadku frakcji wyrzutowej serca – z 30% do zaledwie 17%. Trafił do szpitala na obserwację. Po kilku dniach lekarze podjęli decyzję o wykonaniu koronarografii, aby dokładniej zbadać jego stan.

Ten dzień – 8 marca, w Dzień Kobiet – stał się najtragiczniejszym dniem mojego życia. Podczas zabiegu doszło do zatrzymania krążenia. Reanimacja trwała 50 minut. Lekarze zdołali przywrócić funkcje życiowe, lecz kilka godzin później doszło do kolejnego zatrzymania. Mój Tata odszedł… i wracał. Cztery razy walczył o życie. Za piątym razem jego serce już nie dało rady.

Wierzę, że chciał żyć. Tak bardzo chciał zostać z nami. Próbuję znaleźć ukojenie w myśli, że skoro aż pięć razy walczył, to znaczy, że naprawdę nie chciał jeszcze odchodzić. Ale jego serce – tak wielkie i dobre – było już zbyt zmęczone.

Teraz pragnę tylko jednego – godnie go pożegnać. Zebrać środki na jego pochówek, by choć w ten sposób wyrazić, jak wiele dla mnie znaczył. Żeby mógł odejść z honorem, na jaki zasłużył. Bo był naprawdę wyjątkowym człowiekiem.

Każda pomoc to dla mnie ogromne wsparcie w tej niewyobrażalnie trudnej chwili. Dziękuję z całego serca