Pomóż mi wrócić do mojego miasta rodzinnego. Jeśli kiedykolwiek czułeś, że twoje serce należy do jakiegoś miejsca, to wiesz, o czym mówię.

To historia o miłości.

Nie, nie do kogoś – do miejsca. Do domu. Do Bydgoszczy.

Wyprowadziłam się do Gdańska, bo wydawało mi się, że to tu odnajdę siebie. Ale zamiast siebie znalazłam… wysokie czynsze, przytłaczające centrum miasta i ciągły brak miejsca na parkingach. Na początku było ekscytująco: plaża, Forum, zapach rybek z morza, zimne powiewy wiatru i jodu. Ale coś tu nie grało. Serce ciągle biło w rytmie Brdy, nie Bałtyku.

Gdańsk jest piękny, ale to nie moje miejsce. Tu nie ma mojej rodziny ani mojej paczki przyjaciół, którzy wiedzą, jak ważne jest, żeby spędzać razem każdy możliwy wieczór u Amelii we wrzącym jaccuzi. Tu nie pójdę na pieszo spontanicznie do Borówna, nie porobię bączków tylnym napędem na outlecie ani nie pójdę na rower do Strzelec Dolnych…

Twoje 5 złotych to cegiełka, która pozwoli mi zbudować most z Gdańska do Bydgoszczy.

Twoje 10 złotych to o jeden krok bliżej do ciepłych obiadów u dziadków.

Twoje 20 złotych to gwarancja, że mewy już nigdy nie spojrzą na mnie z pogardą.

Razem możemy to zrobić.

Bydgoszcz wzywa. A ja nie mogę dłużej udawać, że tego nie słyszę.